Özledim seni, öncekiler gibi değil, diğer özlemler gibi değil...
Alışamadım eksikliğine, ihtiyacım var, yeşil gözlerindeki yaşam sevincini görmeye...
Sesini özledim, bebek tenini özledim, kokunu özledim...
Hani dilin dönmeyip “depdep” deyişin vardı, gülerdim hep, ama alışmıştım bu isme, şebnem denilmesi garip geliyordu sanki.
Samimi gelmiyor çoğu göz, samimi gelmiyor sevgiler...
Ah be fındığım, senin bu hayattan göçmene hep üzülüyor olsam da neden bazen seviniyorum. İnsanların çilelerinden, günlük dertlerden, bitmeyen sorunlardan uzak kalmana memnunum.
Bir melekmişsin sen, bu dünyada anlayamadık, bilemedik kıymetini, doyamadık sana...
Doyamadık fındığım, doyamadık...
Alışamadım sensizliğe...
Alışamadım...
Özlemek sonu gelmez bir acı gibi büyüyor içimde, yakıyor, yakıyor, kül ediyor...
Sen iyi ol da fındığım, sen iyi ol...
Biliyorum ki sen de özlüyorsun, geliyorsun yanıma...
Ben göremesem de sen bana bakıp özlem gideriyorsun...
Hayat bu fındığım, bakmıyor yaşa başa, bakmıyor beş buçuğa altmışa yetmişe...

Ama özlüyor işte insan, ve zannediyorki hep yaşayacak...
Kimseye kalmıyor dünya, sahiplenmek boşa...