Şiirleri severim. Her birinin ayrı bir şekli, ayrı bir güzelliği, ayrı bir musikisi var.
Desen, desen, renk,renk, nakış, nakış; süsüdür edebiyatın şiirler.
Küçücük bir dize takılsa gözüme; Bozkırda tek başına açmış bir çiğdemi seyredercesine
mutlu olur, incinmesinden korkarım.
Bir aşk veya sevda şiiri okusam, Çiçekler geçer gözümün önünden dize, dize, renk, renk.Kokusunu duyarım, güllerin,lelelerin,mor menekşenin.
Sevgidir şiir. Hasrettir, Ayrılık ve hüzündür, saftır. Renkli karanfiller gibi.
Aşktır şiir, dikenli güller gibi. Hem koklarız, hem kanatır içimizi.
Bülbül gül’e aşık olmasaydı, Kuzular, mor menekşelerle birlikte büyümeseydi,
Bembeyaz kardelenler baharı müjdelemeseydi, Bir devre adını veren lale bahçeleri
kurulmasaydı, papatyalar,kırları süslemeseydi, bu kadar çok şiire,türküye ve şarkıya sahip olabilirmiydik.Çiçekler olmasa, sevgili neye benzerdi? Kokarmıydı?
Şiirleri severim ben. Çiçekleri de. Koklarım şiirleri; karşısına geçer seyreder, hissederim.Okurum çiçekleri; desenleri, renkleri. İçine, istek, zerafet ve inanç katılmış dostluktan kıskançlığa kadar uzanan dizeleri glayörlerden ayıramam. Aşk ifadesi dizeler de laleler gülümser bana notalar üzerinde.
Dini bir şiir okusam, gül kokuları sarar her yeri. Melankonik bir şiir okusam, menderes gülü geçer satırlar arasından.Platonik bir dize, krizantemle yerleşir gönlüme.Ümitsizlik dizelerini okurken,mor zambakların içinde bulurum kendimi.
İğde çiçeklerinin etkisini görürüm birçok dizede. Koklar başka alemlere dalarım.
Her şiir bir çiçek, her çiçek bir şiirdir.