Bugün bir hasta ziyareti yaptım.Bir odası bile yoktu,birkaç gündür acilde yüksek dar bir sedye üzerinde kalıyormuş.
Boş oda yokmuş...
Hani derler ya çocuklar için,büyümüşte küçülmüş.Teyzecik te tam tersi...
Büyümüşte küçülmüş...
O dar sedyenin üzerinde kaybolmuş,erimiş,süzülmüş,ufalmış...
Sanki aslanlar gibi üç evladı o büyütmemiş,o emzirmemiş,o gezdirmemiş kucağında.
O üstünü örtmemiş ,yavrularını üzeri açıldığında ve onun yüreği sızlamamış sanki yavruları susuz aç kaldığında.
Şimdi elini uzatıp başının örtüsünü düzeltmeye gücü yetmeyen yine o,sedyeden kaymış gitmiş bedenini yukarı çekemeyen beden yine o...
Bir yudum suyu olsa yavrusuna saklayacak merhamete sahip,küçücük teyzeme bir bardak su verecek kimsesi olmalıydı şu an ve her an...ama yalnız...ama bakıma muhtaç ama merhamete muhtaç...
Ama bebeğini hiç yalnız bırakmaya kıyamayan bu anne yalnız...
Yüzünü silmeye gücü mecali kalmamış bu anne değil saatlarce, bir dakika bile yalnız olmamalı.
Bu teyze bir anne...
Bu anne bir insan...
İnsanlar bu kadar değersiz olmamalı.
Yazık çok yazık...