Üzerime çöken yorgunluğun hâkimiyetindeyim.

Uyuşukluğuna sığındığım hayat gülücükleri

Solgun ve bir o kadar endişeli

Geçmişten çıkardığım hasret nöbetleri

Yazmak için kendime tövbeli

İnsan

İşte

Yaşamak için değil de

Yaşlanmak İçin yaşıyor

Ve kendinden gidenlere anlam veremiyor. Kasvetli bir havanın pencereden içeri süzülen ışıkları her ne kadar mor ve kadife bir renge bürünse de…

Mutluluk çığlığı atamıyor insan. Karışık duygular içerisinde seçeneklere gidip gelen yüreğim, bir solukluk can olmak için kendisinden geçiyor.

Ölüm neredesin diye uyarırken kendini sert cümlelerle, düzgün cevapları bulamıyor insan. Hayat gidiyor usulca kimsenin umurunda olmuyor. Eskiyen resimlerde kalan anlık tebessümler eskiyi her daim mutlu kılıyor. Küçük bir tebessüm yerle bir ediyor şimdiyi. Şükür denen mizanın darasını almadan gözden geçirdiğimiz gelecek kaygısı; iyice içimizde derinleşiyor.

Kendimize yakıştıramadığımız aşk kavramı, içimizdeki hayvanı vahşileştiriyor. Kırbaçlasak ta o vahşi hayvanı… Elimizde sadece hüzün kalıyor. Kırık tebessümlere bıraktığımız yersiz anılar… Umut denen zincirin çürük halkası gibi.

Ne zaman kopacak bu film?

.hayatta ki anlamlı ve bir o kadar anlamsızlığa yolculuk

Ne zaman bir son bulacak.?



Samimi değiliz hiç birimiz, içimizde sakladığımız kötülükleri ve iyilikleri özgür bırakmıyoruz. Zamansız itiraflar etki bırakmasa da yaşanılanlara, varlığına varlığımızı harcadığımız dünyaya adeta gerçekmişçesine tapıyoruz.

Oysa varlık ondan başka kimsenin değil….