ALLAH’ım ! ! !

SEN’ i çok az andığım, doğrusu çok az andığımı anladığım bazı anlar, SANA uzanan ellerimin uzanmaya istekli olmadığını hissettiğim anlarımda, uzanamayan ellerimin hareketsizliği ve sükûneti içinde uzanıyorum SANA…SENİN hayatımda edindiğin ve benim SEN’nin huzurunda edindiğim yeri anlamlı bir yere oturtmanın gayreti ve ızdırabı içinde sığ düşüncelerden derin fikirlerin ardında sürükleniyorum hüzünle…

Hayatımda, yaşamımda, eylemlerimde, hareket tarzımda,düşünce biçimimde, konuşmalarımda ve sözlerimde, gülüşümde ve mahzun görüntümde, dolan gözlerimde, hareket eden ve durgunlaşan bedenimde, kızgınlığımda ve kahkahamın her bir tınısında,’’’ yüreğimde acısını, özlemini duyduğum kadınca sevgide ‘’’, hayalimde, düşümde ve rüya alemimde, düşünce ve fikir evrenimde, sıralamakta acziyet içinde bulunduğum her anımda ve hayatımın her aşamasında derinden derine eksikliğini duyumsadığım bir gediğim, bir kusurum hissettirir bana SEN’i, kendine münhasır tarzı ile, sık aralıklarla…

Bana en sıkı, en kopmaz ve koparılmaz sandığım güçlü bağlarla bağlanan ve benim en sarsılmaz, sarsılma ihtimâli aklımın kenarından geçmez, kuvvetli hislerle bağlandığım insanlarla bağımın koptuğu, o kopmayacağını sandığım, kopmasını istemediğim, kopmasını istemeyeceğim bağlarımın tel tel ayrılmaya, çözülmeye başladığı anlarımın o buhran ve kasvet yüklü bulutların altında bekleşen, yüklendiği ağır yüklerle yalnızlaşan ve ağır yüklerle emekledikçe yalnızlığı her an ağırlaşan ruhumun yanı başında bulunursun SEN…O sıkıntı ve melankoli rüzgârının tahrik ettiği kasvet yüklü bulutların altında, artık ıslanmayı bekleyen güçsüz bedenimi ruhumdan ayrıştırır ve öylece yükseltirsin katına yüreğimi, sana duyduğu özlemin farkına, bilicine varmaya başlayan ruhaniyetimi…

Unutanların, unutulanların, unutmaya yüz tutmuş, unutulmaya mahkûm edilmiş, unutulmakla cezaya uğramış, unutulmakla rahmet kâsesini yudumlamış her unutma temalı sahnede rôl almış beşerin üstünde, kendisi tarafından unutulduğu anlarda dahi kendisini unutmayan bir hükümranlık tahtından tebessümünle yüz yüze kalır simam ALLAH’ım…Biraz müteessir, biraz tedirgin, mahcubiyetle devrilen bakışlarım ardından gözlerimden yanaklarıma doğru yol bulan ve üst dudağımda bekleşen pırıltılı yaşlarla kutsanırım karşında…Gözlerimi kamaştıran, bünyemi aydınlatan pırıltılı bir ışıltının ardından bana nazar eden yüceliğine hayran bir kalp tutarım ellerimde…SANA duyduğu sevginin üzerini kaplayan, o sevginin heyecanını ve canlılığını kapatan, görünmez kılan kalın, yapışkan, tozlu ve kirli tabakayı nedamet yaşlarıyla ve özür damlalarıyla paklayan o titrek ellerle sunar SANA yüreğini…

Buğulu ve nemli gözlerinle buluşur sevgi yüklü gözleri gözbebeklerinle…Ve gözlerinden ruhuna, bir nehrin, bir ırmağın coşkusu, bir denizin semaya yükselişi, bir volkanın içindeki tüm ağırlığı gökyüzüne püskürtmeye hazırlanışı, bir tomurcuğun açılmaya hazırlanırkenki durgunluğu, güneşin ekvatorda hızla doğuşu ve batışı, gökdelenlerden de yüksek bir dağdan aynı dağın yamacına sarsıntıyla ve gürültüyle büyüye büyüye yuvarlanan kar kütlesi gibi bir duygunun, sıralananlar karşısında duyulan duygularla benzerliği olmasına rağmen benzersiz bir duygunun, dokunma duyularıyla dokunulmaz, görme duyularıyla görülmez, işitme duyularıyla işitilmez, tat alma duyularıyla tadı alınmaz, koku alma duyularıyla kokusu içe çekilmez, kokusu hissedilmez bir duygunun, içine, iç âleminin en özel yerine aktığını hissedersin…

ONUN sana duyduğu sevginin adıdır, ‘’ tarifi zorlayıcı bu duygunun sendeki adı ve sanı ‘’…