Zaman, ne kadar da acımasızca geçerse geçsin, Donkişot ruhlu insanlar, insanlığın hizmetinde çalışmaya ant içmişlerdir. İnandıkları, tutuldukları bir aşkla, önlerine hangi set, hangi çıkmaz sokak çıkarsa çıksın, beslendikleri bir tutam yürek tortusuyla, insanlığın hizmetinde bir karınca misali didinip dururlar.
Bu yolda, günü gelir uykusuz kalırlar, aç kalırlar, daha kötüsü, belki savrulurlar insanlığın filiz bile açmadığı coğrafyalara …Ama onlar, her seferinde, o büyüleyici yürek cesaretlerinden destek alarak silkelenir, yolarına devam ederler…
Orada, burada, uzakta, bilmem hangi Kaf dağ’ının, bilmem hangi bir kuytu köşesinde olsun, onlar için önemli olan sadece bir tek şey vardır : İnsanlığa hizmet …
Bu uğurda sayısız kez örselenmiş, sayısız kez sendelemişlerdir belki. Ama onlar bir Anka kuşu gibi, küllerinden her seferinde yeniden doğmuş, hayatın o zorlu labirentlerinde, yaşamın kıyısına tutunmaya çalışmışlardır her seferinde …
Onları bulmak zor olsa da, mümkün. Belki sayıları gün geçtikçe azalıyordur, belki, bazen yolumuza her seferinde, en ümitsiz bir zamanda yada en ümitsiz bir coğrafyada çıkıyorlardır, ama varlar.
İnsanlığın gün geçtikçe zayıfladığı, dürüstlüğün geçtikçe paralandıgı bir zamana hızla yol aldığımız bir zamanda, onlar, dürüstlük abidesi gibi, içimize sıcacık bir ışık saçıyorlar.
Menfaatin, yolsuzluğun, çıkarcılığın kol gezdigi zamanlarda, sığındıgımız, nefes aldıgımız tek adrestir, onlar...
Onları, mesleği, konumu ne olursa olsun, insanlığa hizmet verilen türlü türlü meslek gruplarında, kuruluşlarında görebilir, fark edebilirsiniz.
Onlar, sizin şanınıza, şöhretinize, paranıza, mevkinize bakmaz, bir tek, insan oluşunuza bakarlar.Onlar, İnsana yaraşır ilgi ve alakayı sonuna kadar önünüze sunarlar.Bunu yaparken, hiçbir karşılık beklemezler. Çünkü siz onlar için, sadece bir insansınız. Ve bu onlar için yeter de artar.
Onları, belki bir hastahanede, bir hemşire kılığında, siziın kolunuza iğne yaparken “Bugün sizi daha iyi gördüm...” diyen, iki sihirli sözcükle fark edebilirsiniz belki...Ve yahut, onları, bir devlet dairesinde, yetimin hakkını, hırsıza , üçkağıtçıya, her şeye rağmen yedirmemek için , onurunu siper yapıp, bütün çirkefliklere göğüs gerip “Devletin hiçbir kuruşunu hiç kimseye yedirmem.” diyen, bir mühendis olarak göre bilirsiniz...
Yada kim bilir, bilmem hangi köyün, bilmem hangi izbe bir okulunda, elinde kazma kürek ile, okulunu, eğitim verebilecek bir duruma getirmeye çalışırken “Ülkem için neresi olursa olsun çalışırım” diyen, bir öğretmen olarak görebilirsiniz...Dedim ya, onlar, Donkişot ruhlu insanlardır. Onlar, onurlarını siper ederek, menfaatin, yolsuzluğun, üçkağıtçılığın üzerine, cesaretle korkmadan yürürler. Onların, bu yolda yürürken, tek kalkanları, bütün olumsuzluklara, yıldırmalara karşı, hiçbir zaman yitirmedikleri, mangal gibi yürekleridir...
Onlar, umudumuzun bitip tükendiği veyahut öyle sandığımız bir coğrafyanın, sayıları azda olsa bitmez, tükenmez adsız kahramanlarıdır…
Onlar, Donkişot ruhlu yüreklerdir...Onlar, Donkişot’tan, bir tek yönleri ile ayrılırlar.
Onlar yel değirmenleriyle değil, insanlığı gün geçtikçe daha çok kemiren umutsuzluk, vurgunculuk, üçkağıtçılık mikroplarıyla savaşırlar.
Onlar, Donkişot ruhlu yüreklerdir...