4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
665
Okunma
İnsan leyleğin ömrünü geçirdiği gibi, kendi gözlerinin önünde bilerek ve isteyerek zaman içinde ağır ağır yok oluşunu yaşar, kendi varlığını unutup, niçin bu dünyaya gönderildiğinin idrakine varamaz, yekesi kırılmış, pusulasız bir kayık gibi nereye gideceğini bilemeden oradan oraya savrulmayı ve bu savruluştan kurtulabilmek için elindeki imkânları kullanıp her türlü çabayı sarfedeceğine, atalet ve rehavet içinde yaşamayı seçerse eğer, kaçınılmaz son gelip çattığında şaşkınlığını bile anlaymamış olmanın çaresizliğiyle o zorunlu teslimiyetin aczi içinde yaşayacağı o son pişmanlık ne yazık ki ona hiçbir yarar sağlamayacaktır.
RECEP AKIL
Bu yazı bir deneme değil tabi ki. Naçizane bir tek cümleden oluşan bir metindir.
Cevap Yaz