DERİNSİZLİKTİR BİZ OLMAK

“Özgürlük”

Seni içime sakladım. Başkaları şeffaflığını görmesin diye…

İçindeki duygularda saklıydı tembelliklerin…Gizemin… Her seferinde kendini suçlardın ölesiye… O kadar anlamsızdı ki düşüncelerin… Sana dokunsam, sana sarılmak istesem, sanırdın ki!... elinden bir şeyler kaybolacak… düşecek yıldızın…nazar değecek. Güneşine…Ay, parlamayacak eskisi gibi...

İncindim…çünkü, suçlu arayacaksan suçlu bendim… Evet, ben… Sustum…Amacım seni incitmemek içindi…

Sana her dokunmak isteyişimde, git dedin…Tenin, tenime değmeden uyuyalım biraz dedin. Bense , sen, her git diyişin de gözbebeklerinin içinde ki o masum bebeğe bakmaktı özlemce… Bir annenin çocuğuna bakar gibi, sana bakmak içime sokmak en derin yerlerime yerleştirmek istedim Sadece istedim…Fakat, Sustum. Çünkü, korktum… Sahiplenmek korkusuyla korktum…Herkesin ne düşünebileceklerinden korktum.

Sana bakamadığım zamanlar, sana bakamadığım…da , … ben kendimi görmek için, aynaya dönerdim… Ne işim olabilir senin ile diye… Bildiğim ve farkında olduğum bir şey vardı… O da sen, o da korkum… Suçlanmak… yapmadıklarımdan dolayı suçlanmak…

Yalan söylemezdim…yalan söylüyorsun derdin…Suçluluk tüm benliğimi sardığı vakit, belime bir sancı dayandı… Yüreğime bir sızı kor gibi damgasını vurdu… Adını Özgürlük dediğim emeğimi…Hep başkaları vardı…Sen ve Ben hep ayrıydık…

Sen hep tekrarlardın… Bunun adı özgürlük!...özgürlük!...Özgürlük’… diye…

Artık özgürsün… Artık özgürüm… Artık özgürler…

Özgürlük!... Anladım ki yüreğimin en saklı yerlerine tohum ekmişim.. Zincirlemiştim kapılarımı anahtar ile açmışım…

Biz Olmak İçin Derin Sağduyu Adındaki Mavi Yolculuğuma Yelken Açmışım…

İstanbul, 19.05.2007
Saat: 21.16