Bunca zaman sonra sana neden yazdığımı yada yazmak istediğimi bilmiyorum,anlayamıyorum.Sana dair umutlar beslemiyorum içimde.Seni en iyi ’kördüğüm’ tabiriyle açıklayabiliyorum kendime.
Hayatımızın belli dönemlerinde ilişkilerin bitişine şahit oluyoruz.Benim şahit olduğum olaya senin de olduğuna eminim.Kendini zorla sevdiren ve sevgisine inandıran biri..Ardında biraktığı yaşlı gözler..Bu maceranın bilinmeyenlerini dinlerken bizi düşündüm ansızın.Seni nasıl çıkarsız,karşılıksız sevdiğimi.Senin bana kendini sevdirmediğini,BENİM SENİ HİÇBİRŞEYİ DAYANAK GÖRMEDEN KABULLENDİĞİMİ farkettim.
Delicesine severken neden bir türlü güvenemedim sana?Başlarken de biterken de sana en çok bağlandığım anlarda bile içimde çatlak bir ses niçin bu ilişkinin biteceğini haykırdı acı acı?Ben mi seni tanıyamadım sen mi benden sonra değiştin yoksa yalan mıydı herşey sahiden?Tüm bunların cevabını bulamadım,bundan sonra da bulabileceğimi sanmıyorum.Yine biryol ayrımındayım ve ayrılığımızın üzerinden 2 yıl geçse de senden kesik kesik haber alıyorum.Bazen bu kadarı şans olamaz tüm bunlar birşeylere zemin hazırlıyor diyorum.Sonra herşeyden vazgeçiyorum biranda.Biz bittik artık.Her hayalimin üzerini bu düşünceyle örtüyorum:BİZ BİTTİK!..
Bana bağlanmaktan korktuğunu açıkça söylerken ne hissedeceğimi bilememiştim.Neyim var ki bu derece korkutan seni?Bu sözün hayatına girenlerden farklı oldumu hissettirdi bana ama değişmedi hiçbirşey...Kalabalıklar ve basit zevkler içinde ıssızlaştın.Hayatına diğer girenlerden farklı olsam da bunu sana yansıtamadıktan sonra diğerlerinden biri oldum işte.Zor bunu kabullenmek ama öyle.Sevemedin beni...
Tüm yaşananların sonrasında tek bir isteğim var artık:Çelişkilerle,saçmalıklarla,hayallerle dolu değil net bir geçmiş istiyorum!...