Bir kedim vardı...Siyah beyaz tüylü ufacık...Daha bebekken bakmaya başladım ona...Biberonlarla besledim...O kadar tatlıydı ki...A dete bir parça olmuştu canımdan..
Geceleri gelir yanımda uyurdu...Baş ucumdaki sudan içer...Ben marsık diye bagırınca kaçar saklanırdı...İnsan gibiydi benim için...İnsandan daha insan...Ürkekti sokaga bile çıkınca korkardı..Miyavlamakta zorlanıyodu...Konuşcak diye korkmaya başladım...
Ayaklarımla oynamayı severdi en çok...Doyamazdım ona bakmaya...Okadar güzel gözleri vardı ki anlatamam...sıcacık masum birşeydi...Kedileri sevmez çogu insan..Ama marsık kediden öteydi...Hiç kedi mamsı yemedi mesela...Biz ne yersek oda onla beslenirdi...dedim ya bizden bir şeydi...bize ait...7 katlı bir apartmanın 7.ci katında yaşayan mutlu bir kedicikti...Bir gün onu çok seven insanlara veda etti...
Yaşadıgı evin balkonundan düşerek hayata gözlerini yumdu...Hiç aklıma gelmemişti ondan ayrılmak...Günlerce yasını tuttum...Şimdi bir kedim bile yok...Ondan sonra sevemedim kedileri...İşallah rahat uyuosundur marsıgım....Kısacık geldin geçtin hayat şeridimden...
Ama izlerin hala taze...Seni çok seviyorum...Dün,bugün ve daima....