sabah kalktım.yumurtayı ocağa koyup kızımı giydirmek için salona geçtim.kahvaltıyı hazırlamak için mutfağa döndüğümde tüpün bitmiş olduğunu gördüm. hemen çantamdaki paraya baktım.fakat miktar yeterli değildi.ne kadar çanta varsa hepsini karıştrdım belki bir miktar para unutmuşumdur diye ama hiçbir şey bulamadım.parayı nasıl denkleştire bilirim diye düşünürken gözüm alyansıma takıldı.bunu yapmak istemiyordum ama başka çarem yoktu.birden aklıma alyanslarımızı almaya gitiğimiz gün geldi.ne kadar heyecanlıydık.sonsuza dek parmağımızda kalacak zannettiğimiz bu yüzükleri itina ile seçmiştik.o an bana alyansımı bozduracağımı söyleseler gülüp geçerdim.oysa şimdi...
evden çıktım ve önüme gelen ilk kuyumcuya girdim.konuşmakta zorluk çekiyordum.kendimi toparlayıp titrek bir sesle alyansı bozdurmak istediğimi söyledim.parayı alıp kuyumcudan çıktığımda gözlerimden yaşlar akıyordu.
hayatında insanın hiç unutmadığı analr vardır.işte bu da benim için öyle bir andı.