Mutluluğun şifresi nedense hep uzak umutlardadır"
diye, okumuştum bir yerlerde...

Ama ; Artık saklanışları ıskalayıp, tutunabilmek gerek yeni umutlara dedim ve
İşte bu noktadan başladım...

Bilinmez bir bestenin en heyecanlı notalarını çalarken yüreğim ;
İçimden havalan kuş çözdü kenetlerini, düşlerini kendine sığınak yaptı ve
Masalların en gülümseyen, en sıradışı sayfasına konmayı denedi yeniden..

Belki de, dünyanın duvarlarını birlikte boyarız maviye ..

Ağlarken de gülebilmeyi, düşerken durup yükselmeyi öğrenirken, Umutsuzluğun kuytu karanlığına arka dönüp,
aydınlık sabahlara doğru hayatı kucaklayabilirim belki de..

Zamanın soluksuz kayboluşu içinde yeni günü selamlarken,
olur ya ; Belki de, şaşırtır beni yaşam ..
Güneşe dönen yüzümde, bir günışığı tebessümüyle,
mutluluğu yine sobeleyebilir miyim acaba..? Kimbilir...

Yüreği onarma savaşı verirken, kelimelerde hüzün de barınacaktır elbette..
Öyle ya ; Duyguların bir adı da "hüzün" değil miydi zaten...


Herşeye rağmen, devam edelim dedik,
hadi bakalım meydan okuyalım yarınlara..
Ve
‘’ Selam ’’ diyelim dostlara..

’ Hiç birşey için
geç ya da erken değildir,
zamanında gelir her ne gelecekse.
unutmadan
şunu da bilmeli :
Tanımlarken zamanı,
kısıtlarız anlarımızı, yaşadıklarımızı...
ve
her yaşam
barındırırken içinde
farklı hayatları,
ne sevin
üzül ne de..
Gör olduğu gibi
ve
yaşanmışlıklarına
gülümse sadece … ’

Merhaba Yaşam,
Galiba Bende buralardayım...