Yaşamak güç oluyor,etrafımdakiler anlamsızlaşıyor durup dururken.Ne yaptığını anlayamıyorum..Çok çaba harcadım,sen bunu göremedin,ama ben yine devam ettim..Çok çaba harcadım,sen inanmamaya devam ettin,ama ben yine çabalarıma devam ettim..Hayat çok anlamsız ama bir o kadar da anlayamayacağım kadar çok anlamı var..Hani bir şey vardır..Uzun zamandır aşkı beklersin..Gözlerde kaybolmak..Hayallerde bulmak kendini..Çoğu kişiyle denemişsindir..Olmamıştır..Ama bir umutla beklersinya hani,sonunda geldi..Ben gelmesi için bir umuttur beklerken hiç yılmadan,neden sevgimi bağışlamam için bir ışık vermiyor hayat bana?..İşte hayat bu yüzden anlamsız/anlamlı..İkilemde bırakan bu kahpe yaşam!...Bu kahpenin bana yaptığı nedir biliyor musunuz?... :Ben ilk defa sevmiş ve her şeyimden vazgeçmiştim ki,sevdiğim bana inanmadı...Hayat hep bir engel çıkardı inancını yitirmesi için.Her seferinde bir şeyleri açıklayıp gönlünü almaktan yoruldum,bitkin düştüm...Bana inanmayan,güvenmeyen bir aşk var ortada...Ortada durma sebebinin olmadığını söylerken,o sadece beni sevdiğini söylüyordu...=(...Anlayacağınız bu aşkı ayakta tutan onun sevgisiydi..Ama ya benimkisi,bir köşeye atılmış kitap gibi kaybolamaz ki...Ne yapacağımı bilmiyorum...Evet,onu seviyorum...Ama benim sevgime inanmıyor ve her defasında tartışmaların ardından suçsuzluğumu ispat etmek beni çok yordu...Yorgun bedenim bu aşkı nasıl yaşatabilir bilmiyorum...Ama ondan kopamıyorum da...En nefret ettiğim şey;hayatın bizi ikileme sokmasıdır!....=(=(=(....