insanlar hayal kurar ve hayat bunları yıkar. Sonra insanlar yeniden hayal kurmayı denerler ve hayat onları yeniden yıkar… Bazıları buna yasam der… Ama bu bazen yasamdansa ölmeye benzer… iste böyle anlarda insan esikte yasamaya baslar! Ne yasıyordur ne de bir ölüdür. Ne mutludur, ne de mutsuz. Böyle anlar sadece mutsuz olmaktan ya da sadece mutlu olmaktan çok daha zordur belki de… Hangi hayatı yasayacağını bilememek. Ait olamamak ne mutluluğa ne de mutsuzluğa! Sonra baslar mutlu olmaya çalışmaya, elindekilerle. Sonra başlar mutsuz olmaya çalışmaya elinde olmayanlarla! Kurtulamaz eşikte yaşamaktan. Üstelik duyuramaz sesini de. Eşiğin duvarları kalındır. Çığlıkları içinde tıkanır kalır, ne bir tarafa gider ne de diğerine… zordur eşikte yaşamak, yorucudur…