Mutluluğu yanımda görmüşler;fazla durmadı gitti hemen...Yoksa ne haddime,zaten bir yanlışlık olmuş o yüzden gelmişti,bir rüzgar gibi geldi ve geçti.Sevmiyorum işte rüzgarları,alıp götürüyorlar herşeyi geriye harabe bırakıp çekip gidiyorlar.Mutluluk da öyle onu da yakalamak çok zor kayıp gidiyor ellerimden hep ebe ben sobeleyen o oluyor,kazanan hep o...Ben oynamasını bilmiyorum galiba...Bazen kendime soruyorum,biliyorum bir yerlerde hata yaptığımı ama bulamıyorum ki bir türlü neyi yanlış yapıyorum da her defasında mutsuz olmayı başarabiliyorum.Yoksa kaderime boyun mu eğmeliyim acaba ?
Bizim hiç hayallerimiz,umutlarımız olmamalı , mutluluğu hiç haketmiyoruz değil mi ?Öylesine geldik ve bir köşede ölümü beklemeliyiz sessizce...Sevmemeliyiz birini,değer vermemeliyiz öyle değil mi ? Sonrasında acı çekmeye ne gerek var,hem bizim sevmelere engel sorunlarımız var hani o kimsede olmayan sorunlar,hem sevmek ne haddimize,gülerler adama değil mi ?
Böyle düşünenler ne kadar da yanılıyorlar aslında..zaman zaman ben de düşünmüyor değilim ama hayata bir kapının arasından gizlice ve korkarak bakmak ne kötü..Şu insanoğlu neyi can-ı gönülden istemiş ki yapamamış fakat inanç bitmişse işte o zaman yapacak bişey yok elbet.Sabretmek,hep güzel şeyler olacağını düşlemek hani mutluluğu koluna takıp cesurca ğöğsünü gere gere gezip durmak kocaman tebessümlerle...
Birşeyler yolunda gidebilmeli gitmek de zorunda...
"Muttluluğu yanımda görenler" o gitti ama geri gelecek,ben hep onu bekleyeceğim...


KIYMET CEVİZ
27 ŞUBAT 2009