Anilarla yasiyorum her bir animi,gunler gecmek bilmiyor bir türlü..dokunsam yüreğime ağlayacak yine, yine gözlerim kapanmayacak umutsuzluğumla..hayata nokta koyamadım yolum yokuş çıkamadım, hep kendimi incittim, yorgunluğumla gözyaşları döktüm ..düşlerim sarpa sardı, avuntularım beni tek tek terk etti.. yalnızlığın sessizliğini hissetmek o sonu olomayan yolculuga cıkmak çok zoruma gıtsede ilk adımı attı dönemem geri, vazgeçemem hayallerimden ...içimdeki ağlayan cocuğun ucurtmasını koparamam...gözyaşları döksem, sevgi kırıntıları toplayıp avunmaya çalışsamda gölgelerle, yalnızlık bile yalnız yaşanmıyor işte...bugün camın buharına adımı yazdım ne anlama geliyor diye düşündüm, sordum kendi kendime , bu kızın amacı ne? yolları neden hep mutsuzluklara çıkıyor diye çok düşündüm, yoruldum bir vakitten sonra ellerimle sildim ismimi camdan ama umutsuzluğumu atamadım yüreğimden, keşke acıları da böyle bir anda silebilseydik izi kalmadan yok edebilseydik....özümde iyi bir insanken ben ,neden içimdeki insan olamıyorum, neden bende herkes gibi yapmacığım ,düşlerimdeki ben nerede? hayatı yaşamaya çalışan öksüz çocukluğum nerede? neredeler? grçmişteki o ağlayan ben nerede? herkesin acıyarak baktığı ama gozyaşlarımı silen olmayan hep uzaktan bakan o yapmacık, yalancı insanlar nerede?..yollarım artık dümdüz beni kim engelleyebilirki? hayatı sevmeme kim engel olabilirki? düşlerimi kim bilebilir? hayalleimi kim görebilirki?...geceleri sayıklıyorum ,ağlıyorum neden ben hiç gülmüyorum ,neden hayat tokadını hep bana atıyor acımıyor mu bana?istemem bundan böyle acımasında, artık acınan değil acıyan olmak istiyorum, beni ben var edip düsenin elinden tutmak, gözyaşlarını silmek istiyorum....