Ne çok umut eder olduk. Umut; sağlık, huzur, para, iş, aşk,...

Zaman küçülürken umutlar büyüyor .

İnsanoğlunun işi, huzuru, parası, aşkı eskiyen yıllarda daha doyurucu olsa gerek umut sözcüğü bu denli dile gelmezdi. Her şeyi daha mı çok ister olduk?

Teknolojinin daha az hayata girmesi miydi huzur bulduran? Düşüncelerimiz sığ, duygularımız daha mı güçlüydü?

Her durum için teknolojiye kapılar açıkken, duygularımızın kapıları neden kapandı?

Farkında olmadan, yaşamın çarkına takılıp bize biçilen kaderin oyuncusu olduk. Küçülen zamanda, yitirilen değerlerle umudu bekler duruma geldik.

Dünyanın güç dengelerinin yönetiminde, karşıdan gülerek bakacağımız rolümüzü sürdürebilmek için çırpındık.

Öyle ki duygu yüklü değerlerimizi unuttuk, akşamı sabah; sabahı akşam etmek için tüketici sanatçılığa soyunduk.

Yönetimlerin dayatıcı oyunlarının sahnesinde oynamak ve umut etmek! Bu umut, kader yolcuğunun hangi durağında olabilir?

Vicdan, iyilik, sabır, hoşgörü, sevgi, saygı, paylaşım, güvendi bizleri geleceğe bağlayan. Aradığımız, varlığına can dediğimiz, satın alınamayacak ,umut edilebilecek değer olan, insan.

Sahne dışından seyirci gözüyle bakıp umutlarımızı beraber düşünsek iyi olur mu?
.