Yalnızlığın korkunç hüznünün gecemin karanlığını böldüğü bir andayım yine...Yelkovanlar, akrepler bana inat ilerlemiyor..Bana inat yaparcasına doğmak bilmiyor güneş...Sensizken her saniye yüreğime hançerler saplanıyor adeta...Boğuluyorum, yok oluyorum gecelerde...Hiçbirşey yokluğun kadar acı vermiyor..Canımı yakmıyor hiçbirşey...
Bakışlarının bakışlarıma karıştığı o ilk anı hatırlıyorum..Hüzünleniyorum sonra, ellerinin ellerimden kayıp gittiği anı hatırlayıp..Arkana bile bakmadan çekip gittiğin an...Dizlerimde derman kalmamıştı..Dilim lâl olmuştu bir anda...Arkandan "Gitme!" diyememiştim Yar...
Gidince bitti herşey...Güneş bir daha doğmamak üzere battı dağların arkasından...Denizin o güzelim maviliği, kızıllığa bıraktı yerini...Martılar da isyan etti bu duruma...Yokluğun bir beni değil onları da küstürdü hayata...Hiçbir yeşil gözlerinin güzelliğini yansıtmıyor artık...Saçlarını okşayamayan rüzgâr bile isyan ediyor hayata, yokluğuna...Daha bir deli esiyor artık..Acımasızca...
Nereye baksam, nereye çevirsem kafamı sen çıkıyorsun karşıma...Kurtulmak için gözlerimi kapıyorum hayata; yine hâyalin canlanıyor zihnimde...Yapamıyorum, silip atamıyorum siluetini bir anda...Senden ne kadar kurtulmak istesem; emdikçe kana karışan zehir misâli karışıyorsun benliğime...
Kaçışlarım, çırpınışlarım nafile...Öyle bir nüfuz etmişsin ki yüreğime...Yine en derinlerde, en gizli kalmış köşelerde yaşıyorsun, her ne kadar bilmesen de...

Gittin ya..Ruhum çıktı bu bedenden...Artık yüreğim ağır geliyor bedenime...
Gittin ya..En güzel rüyâlarım, bıraktı yerlerini en korkunç kabuslara...
Gittin ya..Hiç düşüncesiz, hiç hesapsız kıydın bu tertemiz aşka...
Ve..Gittin ya..Gidişin gümüş tepside intihar sunuyor şimdi bana...