Sus... Bugüne kadar fırtınaları dindiren yüreğim çok şey dinledi senden… Her gün ellerin
Ellerimdeyken sevmiyorum dedi dudakların… Yarı kırgın… Biraz yorgun… Kalemi kırılmış gözlerin sustu hep… Ben baktım, baktıkça kayboldum gözlerindeki yok oluşlarımda… Duyamadım sessiz harflerinin uğultusunu… Üşüyorum, Niye hep titriyorum sence… Kışlar yaşıyorum ellerinde… Kendi soğuğunda bile üşüyor mevsim… İçimde senden kalma titrek bir yaz var sadece… O bile kendi sıcaklığında sana üşüyor işte! Yağmur oluyorsun pencereme damlayan, İçeri girmeni beklerken ben, gülümseyip uzaklaşıyorsun sevda sokağımdan! Kal demeye varmıyor dilim... Sevmeye yorulmuş artık kelimelerim… Yolunu bulamıyorum artık güneşin… Sana yorgun sevmelerim!

Her gün bitiminde sevmemeye yemin eder oldu yüreğim. Karanlığa çevirdim adını, Sevmemek o karanlıktaki yolun tek çıkmazı… Çıkmaz sokaklarıma düşmüş gözyaşı olmadan ben, uzat ellerini demeyeceğim sana… Sevme beni! Sevmek elinde değil nasıL olsa!
Tükenişin öyküsü kırık yorgun bi kalp oldu... Usulca kapıyorum gözlerimi… Uykuya dalıyorum… (sabahları sana verdim akşamlar benim…)

(Rüyalarıma da engel olamam ya… Uyurken severim seni, Ona bari engel olma…)

Sabahlarını ellerine verdim işte… Rüyalarımı ve gözlerini bırak o rüyalara…