Dedelerimiz bir temel attı bizlere canları pahasına, kanlarını bedel vererek!.. Üzerine çok daha güzel, çok daha yetkin ve ileri düzeyde bir dünya inşa edelim diye!

Babalarımız bir kat inşa etti üzerine, annelerimizin de desteğiyle, erdemli olmanın, onurlu olmanın, saygın olmanın, kısası insan olmanın gereklerinden kotarılmış bir harçla.

Ya biz?…

Bizler ne yapıyoruz bu gün; bu duyarsız, bu saygısız, ben merkezci tavırlarımız ve de çıkara dayalı yaşam biçimlerimizle?..

Düşünmekten korkuyorum çocuklarımıza devredeceğimiz dünyayı!
Biz, biz niye böyle olduk, ne oldu, ne değişti de bu hale geldik biz bu günün insanı? Niye böylesi duyarsız, niye böylesi bencil, niye çıkarcı, varsa yoksa ben, benim dışımdaki her şey yalan, boş, değersiz diye düşünür olduk? Niye her şeyde, hatta selamlaşmada bile, ne alabilirim, ne çıkarım olabilir hesaplarındayız?

Ne oldu bize, ne değişti, neden yok ettik onca değeri? Üstelik görüyorum ki hiç birimiz hoşnut da değiliz gelinen noktadan ve o nedenle ki sürekli kendimiz dışındakileri suçlayıp duruyoruz kendimizi hiç sorgulamaksızın!

Oysa bir kez tutabilsek aynayı kendimize, önümüze koyup da şapkamızı, içimize, iç dünyamıza, düşünce ve beklentilerimize, bize, ben merkezimize tutabilsek bir ayna, hatta göremeyenlerimiz bir büyüteç alıp da eline bakabilse bir kez olsun, görecek gerçeğini ve gerçekleri.

O noktada başlayacak değişim, görecek çünkü kendindeki yanlışı her bir elinde ayna olan, kendinden başladığını da yanlışın, kokuşmuşluğun…

Çok az sayıda kişi dışında!!!

Lütfen, lütfen , hadi düşünmeye bir kez daha, hata kimde, hangimizde ve nerede?!!