Bir sedyenin üstünde yatıyordu genç kız...Etrafında anlam veremedigi bir telaş,tıp dünyasının Türkçeden uzak sözleri...Vücudunda tanımlayamadıgı agrılar...Annesini aradı gözleri,onu göremeyince telaşlandı birden...’ANNE’ dedi kendinin bile duyamadıgı bir ses tonuyla...Ama annesi duymuştu...’Burdayım kızım’dedi aglamaklı gözlerle...’Korkma yanındayım’...’Aglama’ dedi genç kız annesine...Çünkü en çok onun aglaması üzerdi onu...’Atlatacagız anne sakın aglama’...’Sen koca bir çınarsın...Ben hep sana yaslamadım mı omuzlarımı...Sen yıkılırsan ben ayakta duramam ki...Sakın aglama’...’Aglamıyorum’ dedi annesi titrek ses tonuyla,söyledigi yalana kendi bile inanmamıştı belkide...Kızını teselli etmek umuduyla aglamıyorum kızım demişti...’Vakit geldimi dersin anne’ dedi genç kız...’Gitmek zamanımıdır sence?...Oysa daha çok gencim ben...Ne yaşadım ki hayatta’....Çok şey vardı genç kızın aklında..Yarına dair bir sürü plan...’Bi çıksam burdan’ dedi ’Ertelemeyecegim hiç bir şeyi’...En çok istanbulu görmek istiyordu...Bir seferinde annesi ona sevinçle istanbulu anlatıyordu...Bir kız kulesi var görmelisin diyordu..Görebilecekmiydi acaba?...O da aynı çoşkuyla annesini dinliyor...Ona istanbul hakkında türlü sorular soruyordu....’Bir gün senide götürecegim’ dedi annesi...’B eraber gideriz ne dersin?’...Çok mutlu olmuştu genç kız...Elbette gitmek isterdi...İrkilerek uyandı daldıgı düşlerden...Başında beyaz önlüklü bir kalabalık...Her biri robota benziyordu,önceden programlanmış gibiydiler...Doktorlardan biri annesine döndü genç kızın bir şeyler söyledi telaşla...Sonra ufak bir yolculuk başladı hastane koridorlarında...Bir kapıdan içeri soktular genç kızı...Hayal meyal okudu yazıyı...Yogun bakıma geldigini anladı..’Annem nerde’ dedi fısıltıyla ’Gelecek’ dedi onu getiren hasta bakıcı...Ne kadar uyudu bilmiyordu genç kız...Uyandıgın da hala yogun bakımdaydı...Tuhaf bir yerdi burası...Pencere aradı gözleri yoktu...Acaba gecemi gündüz mü diye merak etti...Hemşiresine sordu saat kaç diye...10:30 dedi...Geceydi...Etrafına bakındı şaşkın gözlerle...Tek genç’in kendisi oldugunu fark etti...Hepsi yaşlıydı hastaların....Tekrar derin bir uykuya daldı...Uyandıgında annesi karşısındaydı...Önce rüya görüyorum sandı...Dokundu,sımsıkı tuttu ellerini...Gerçekligine inandı...Kendini tutamadı genç kız...Hıçkırarak aglamaya başladı...Anneside aglıyordu..Birbirlerine sarılıp dakikalarca agladılar...Kimse bilmiyordu bu gözyaşlarının manasını...İkisinden başka...’Aglama’ dedi annesi...’Sen neleri aştın,bunu da aşacaksın’...’Sakın üzülme ben hep yanındayım’...Annesini görmek,onun sesini duymak çok rahatlatmıştı genç kızı...Acılarını hafifletmiş,huzura kavuşmuştu...Şimdi çektigi ızdıraplar bir nebze daha hafiflemiş geliyordu genç kıza...Günler sonra annesiyle el ele çıkarken hastanenin kapısından...Gülümseyerek baktı ardına...Bu sefer de kazanmıştı yaşam zaferini...Bilmem kaçıncı kez daha....




(Bu öykü gerçek yaşanmış bir olaydır....)