Odasında, yatağının sağ tarafındaki elbise dolabının aynasından gözlerini alamadı Aydan bir süre. Banyoya gidip yüzünü yıkadıktan sonra hızlıca giyiniverdi. Kahvaltı edecek vakti yoktu, Lavanta Unlu Mamüller’ den aldığı poğaçalar açlığını idare ederdi elbet. Mimardı Aydan. Hayatında lükslere pek yer yoktu, solcu damarlarından olsa gerek. Ne de olsa babası eski koministlerdendi... Değişik misyonlar yüklemişti kendine, zaman zaman değişen, salt kendini bulmaya yönelik farklı renk ve desenlerdeki kılıflar. ’’Bir’’ ini bulmak, bir olmak içindi arayışları, lakin bir olamadı hiç.


Özlem duygusunu pek bilmezdi ama sevmişti zamanla, acıyla harmanlanan özlemini. Onun gibi biriyle hiç ilişkisi olmamıştı, en yüzeyselinden bile. Karşısına geçmiş ’’Ben iyi biri değilim’’ diyordu. Ama hala aklının dehlizlerinden bu kadını süremiyor, çıkaramıyordu. Aynaya her bakışında onun gözleriyle karşılaşıyor, kendini göremiyordu. Zamanla onun gözlerini, bedenini, ruhunu zapt etme isyeği içinde daha da büyüyor, büyüyordu. Hislerini, düşüncelerini tam kavrayıp anlayamıyor, belki de anlayamadığı için ondan vazgeçemiyordu, aynı kendisinden vazgeçemediği gibi. Bazen ’’ Herşeyi akışa bırak’’ desede ’’ Akış, ben olmallıyım’’ demekte de direniyordu.