Koridoru baştan başa geçtiler. O önde, arkasında iki tane gardiyan, bir imam, bir tane de savcı vardı. Avukatı yoktu, avukat istememişti. Gönüllü idamlıktı.

Avluya geçtiler. Gardiyanlardan biri libas benzeri bir giysi giydirdi. Gardiyen elbiseyi giydirirken göz göze geldiler. Gülümsedi. Gardiyan kısa bir şaşkınlıktan sonra gülümsedi..

İnfazına daha beş dakika vardı. İmam:" Bak evlat, senin odana kaç defa geldim, kaç defa sana yalvardım, kelime-i şahadet getir diye. Bu senin için son fırsat."

İmama baktı, gülümsedi. İmam onun kelime-i şahadet getirmeyeceğini anladı. Savcı maksat zaman geçsin diye:" Son bir isteğin var mı?" diye sordu.

Başını yukarıya kaldırdı, yağmur hafiften çiseliyordu. Bu havalarda sigara içmeyi ne kadar da çok seviyordu oysa.
"Bir sigara hiç de fena olmaz" dedi. Savcı sigara uzattı, sigarasını yaktı. Derinden çekti dumanı. Sigarası ağzında taburenin üzerine çıktı,ilmeği boynuna geçirdi. Hiç gardiyanlara bile fırsat vermeden, tabureyi itti. İmamla göz göze geldi, gülümsedi.

Ruhu bedeninden ayrıldı, ağzındaki sigara dumanın havaya salınması gibi.

Gardiyanlar ve savcı ayrıldılar imam hep orda kaldı. Bir sigara dumanından fazlası değil, bir sigara dumanından başka bir şey değil, yalnızca bir sigara dumanı... İşte yaşamın gerçek değeri.

Bir daha imamı kimse görmedi....