Kuytularında kaybolduğum şehirden sesleniyorum sana..Duy beni!! Dilimin ucunda öbek öbek sevdalar biriktiriyorum sana nice zamandır..Paslı avuçlarımdan yedi iklim döküyorum köprü altlarında titreyen kışların üzerine..Nedense hala titremekte ellerim,ip üstünde acemi cambaz gibi...
Tutuversen elimi aşka çağırırcasına ve durdursan kalbim hariç bedenimdeki tüm titreşimleri...Soluklayıp yüzyıllık özlemleri saniyelerin sonsuzluğunda eritsek..Sonsuza dek bir olsak; bir sen,bir ben olsak...Ve başka hiç bir şey olmasa dünyada....
Altını çizdiğimiz bir sürü süslü cümlenin satır aralarında kalmış,fark etmeden üstünden geçtiğimiz nice yolda kavuşsa birbirine gözlerimiz tüm ayrılıklara inat...
Güneş tutulması kadar güçlü olmalı göz bebeklerimizin tutulması ama kalabalık olmamalı onun kadar.Öyle gelmelisin ki bir ben anlamalıyım geldiğini..Ürpermeli şehir...Sokaklar ürpermeli,hatta kaldırımlar,elektrik direkleri...
Hayata dair ama hayattan öte olmalı adımların bana yaklaşırken... Gürültülü olmamalı sevdanın sesi; sessiz ,derin ve inceden yaklaşmalı kalbimin tenhalığına...Bir güz günü ,gönül kuşlarımı göç etmekten alıkoyacak kadar sıcak olmalı ,ardında puslu gülüşler bırakıp gelmemeli yolların bana...
Yani sağlam olmalı yüreğin,İnanmalısın aşkımızın sonsuzluğuna...
Dudaklarımızın birleştiği gün,korktuğun en son şey olmalı ölüm...
Bana aşkı getireceksen ,aşkla geleceksen gel gülüm...
Kısacası, elden düşme sevdalar değil benim istediğim; ya yüreğinin sahibi olmalıyım ya da hiçbir şeyin...

-Metin Gültekin
15.01.2004