Hayata dair her ne varsa hepsinden nefret ediyorum...köşeye sıkışmış bir hayvan gibi olmaktan, güven dağının altında ezilmekten bıktım..

Gözümü kapatıp yatabildiğimde gözümün önüne gelenleri ya da aklımdan çıkmayanları unutmak istiyorum. Artık ellerimin sadece kendi bedenine sarılmasını istiyorum. Bunun anlamı ne bilmiyorum ama artık yavaş yavaş tükenen duygularımın beni yiyip bitirmesini hazmedemiyorum.

Uzaklarda olan yüreğimdeydi..şimdi yüreğimde olan uzaklarda. Ne fark etti ki sanki. Hiç bir şey değişmedi. Sadece sağır ve dilsizi oynuyor varlıklarımız. Biliyorum ki duygular, korkuların gölgesinde ağlıyor. Biliyorum ki hüzün sardı dört yanı. Ve biliyorum ki telgraf direği yandı...Olsun kuşlar var ya. Her seher vaktinden gün ağarana dek kanatlarının içinde sıcacık tutuyorlar ya sevgi dileklerini. Varsın sussun duygunun dili.

İnsanoğlunu sarıp sarmalayan ne varsa bu dünyada bilsin ki o insan o, çok değerlidir...

Bazı bazı empati kuruyorum ve ben gibi ağlayanın acısını ta derinlerimde bir yerlerde hissediyorum ve onun için ağlıyor, dua ediyorum. Çünkü biliyorum ki yüce dağlar aslında yıkılmadı...Ferhat’ın yıllar önce kazdığı bir yol var dağların içinde...Sevenler, yüreklerindeki sevdayı oraya sakladılar...Bir gün gelecek boranlar, fırtınalar duracak ve sevda bir kuş kanadından uçuverecek dünyaya...Başka bir bedende, başka bir yürekte...

Bilmiyor ki titreyen yürek, sevda artık kime gerek. Belkiler yok artık.

Unutuldu tüm arzular. Buralar da soğuk oralar gibi... Yüreğim dayansa neler yapardım sevdam için ama gücüm tükeniyor yavaş yavaş.


Yıkılsa dağlar diye çok ünledim görebilmek için yüreğimin sahibini...Yıkılmadı ki dağlar ama artık yıkılsa da inanıyorum ki o yar bir tümsek bulur da saklanır ardına, beni görmemek adına.

Ey dost yürek...Bu kapı aralığından yazabildiğim için yazıyorum ne vakitttir ilk defa. Anlatamam ki bir başkasına. İzin ver lütfen, bu ışığa yöneleyim. Hiç bir beklentim yok kimseden…



10.2.2009
20.37