Sonbaharın hüzünlü esen rüzgarı herkesi sebebi bilinmeyen bir ümitsizliğe,bir mutsuzluğa itiyordu.sokakta gördüğüm her insanın bir telaşı vardı.mutsuz ama umutlu gibi görünüyorlardı.köşe başında, o soğukta neyi beklediği anlayamadığım bir ufaklık vardı .solgun yüzü ve incecik vücuduyla hayata karşı direnmeye çalışıyordu.usulca yanına yaklaştım ve bu havada neden evinde değil de dışarıda olduğunu sordum.yüzüme baktığında o solgun yüzündeki sevgiyi gördüm.daha bu yaşta alışmış gibi görünüyordu hayatın zorluğuna;dahası kahpeliğine…ne acı vericiydi insanların bir şeylere uymak zorunda bırakılması…sonbahardı mevsim… ister istemez olumsuz düşünüyordum…insan zaman zaman neler geçiriyordu aklından…hayat zordu,ama savaşılamayacak gibi de değildi.sadece biraz sabırlı olmak lazımdı,işte o kadar!neydi bu hayat, neydi ki bu kadar önemliydi?


Sabaha karşı uyandım ve yalnızlık ve umutsuzluğun ne kadar gereksiz bir duygu olduğunu anladım.aslında mutsuz olmak için hiçbir neden yoktu.insan mutlu olmasını bilmediği için mutsuzdu…

Canım sıkılıyordu ve yazdığım yazı istediğim gibi olmuyordu.dışarı çıkıp hava almak iyi bir fikirdi belki de…yaşamın zorluğunu falan boşverip herşeyi unuttum ve yaşamak istediğim gibi yaşamaya başlamaya karar verdim…