Ne bitişler gördüm hayatımda.Ne son buluşlar.Kayıplar.Her son yeni başlangıçtı.Ama her başlangıç yeni bir ELVEDA.Yeni bir terkediş.Ve her bitişin arkasında titreyen koca bir yalnızlık.Yitirdiğim her sevginin ardında beni tebesümle bekleyen gözyaşı.Sonunu göremediğim yolların ucunda özlediğim küçük bir umut ışığı.Ve gözlerime yakalanmaktan korktuğum için kaçar olduğum aynalar.Ve bir nefes aralığında başbaşa kalırım gözlerimle.onlar ağlar yüreğim ağlar.Ben yine susarım.Kalbimi acıtan suçluluk duygusuyla çekilirim kenara.Yolun sonunda beni bekleyen ışığın bana yaklaşmasını beklerim.Geriye attığım adımlar büyüdükçeyolun sonuna doğru koşmak için olan bütün çırpınışlarımın yalan olduğunu anlarım.Birdaha ağlar gözlerim, ben hiç konuşmam.

Bu gün birkez daha karşılaştjk gözlerimle ve farkettimki kalbimle beraber onuda bitirmişim.Artık gülmüyo hayata öylece bakıyor.Benim göremediklerimi, görmek istemediklerimi görüyo belki.Ama oda susuyor.Gözyaşı bile akıtmıyo artık.Yorgun.Gece kadar karanlık.O da benim gibi sabah olsun istemiyor.Kapanmak istiyo ve bir daha hiç açaılmamak. Yok olmak. Hayatı görmezden gelmek.Siyahları unutup sadece beyazları tanımak.Siyahın ürperten sessizliğinin içinde beyazın masumiyetini dinlemek.
Gözlerim,aklım ve kalbim üçü de anladı artık sonu olmayan bir yolun yolcusuyuz.Hiç kavuşamayacağımız hayallerin peşinde öyle avare.Aldırmıyoruz artık hayata.Aldıkları, verdiklerinden çok olsada umursamıyoruz.Ve biz son bir direnişle yürümeye devam ediyoruz.Ama yolun sonunda farkediyoruz kio ışığa da ihtiyacımız kalmamış.Işığımız bizi karanlık sokakların ardındaki hayaller ulaştıracaktı. HAYAL ETMEYİ UNUTTUĞUMUZA GÖRE UMUT ETMEYE DE İHTİYACIMIZ YOK...