"Gün biter, gülüşün kalır bende" der Ahmet Telli bir şiirinde...
Gün bitince, sizde ne kalır?... Bir yığın pişmanlık, bir yığın kırgınlık, bir yığın hüzün mü acaba?... Eminim öyledir... Kendimden biliyorum, güzel şeyleri anımsamak gibi bir huyumuz yok bizim... Akşam olup da başımızı yastığa koyduğumuzda, gün boyunca yaşanan en kötü anlar, sarf edilen en kötü sözler sıraya girerler gözümüzün önünde... Neden böyle söyledi?.. Keşke öyle davranmasaydım!.. Ben bunu hak etmedim!.. gibisinden sorular hiç terk etmez bizi uyuyana dek, dayanılmaz bir baş ağrısıyla birlikte...

Oysa bir gülüşü, bir bakışı, yürekten söylenmiş bir sözü, gönülden verilmiş bir armağanı anımsamak ne kadar çok mutlu ederdi bizi... Huzurlu bir uyku uyurduk o zaman... ve yeni güne umutla başlardık...

Yine bunun sorumlusu biziz aslında... Sürekli olumsuz düşündükçe, olumsuzu çağırıyoruz... O zaman da hayatımızda hiç iyi bir şey olmuyor, güzel bir şey yaşanmıyor gibi geliyor bize...

Büyükbabamı hatırlıyorum... Ne zaman kendisine, "Nasılsın?" diye sorulsa: "İyi diyelim, iyi olalım" cevabını verirdi... Hep de iyi oldu... Ne aman aman bir sağlık sorunu, ne de aman aman bir maddi sıkıntı yaşadı ömrü boyunca... Bunu nasıl başardı diye çok düşündüm kendi kendime... Artık cevabını buldum: AFFETMEYİ BİLİYORDU... Başkalarını ve özellikle de kendisini affetmeyi... Ne kadar kızarsa kızsın, ne kadar üzülürse üzülsün, yadıklarından gerekli dersi alıp, öfkeyi, kini, hüznü, yarına taşımadan, dünde bırakmayı biliyordu...

Yani, nasıl düşünüyorsa, öyle yol alıyordu yaşamı... İyiyim diyordu, iyi oluyordu... Sanki Usta Şair Turgay Gönenç’in, kendisinden yıllar sonra kaleme aldığı şu dörtlükteki derin anlamı, O, ta yıllar öncesinden biliyordu:

"Biten bir günün ardındaki hüznü
Doğan bir günün sevinciyle karşıla
Biter diye bıraktığın her sevgiden
Yeni bir orman biter yarına"