Gece ayazın da devinen düşüncelerim ardı ardına aynı soruda hedef buluyor.Günün bu tek başına saatinde bu karanlık sokaklar ve ıssız ürpertici sessizlik algısı , neden kalabalık yığınlar içinde de gelir bulur beni.Cevap yalnızlığın zaman yer ve sosyal çevreye bağlı olmadığımı.Belki ama eksik.Evet zaman yer ve sosyal çevreden bağımsızdır yalnızlık ama eksik parça nedir peki ; insan mı?.evet tam isabet.Kalabalık gruplar halinde yaşayıp , bilince ulaştığı andan itibaren yalnızlığın ilk tohumlarını da ekti insanoğlu nadasa bırakılmayan ruhuna.Şimdilerde ektiği tohumun sürgünlerinden kurtarmaya çalışıyor kendini kendi olamadan.Üzerine sular döktü bolca çürüsün tohumlar diye ama her damla yeni yalnızlığa bitti.
Her yalnızlığa yine kendi tanımlama getirdi insan.!! Elden ne gelir ki yalnızlık gerçek!!. Sanki yalnızlığı gerçek yapan asırlardır kendi değilmiş gibi.Tıpkı sabah aynada kendisine günaydın demeyen adamın ne kadar yalnızım suçlaması gibi.Evet yalnızlık gerçek ama gerçek olması gereken değil.Yalnızlığı gerçek yapan da kendisi değilmiş gibi sordu bu soruyu.Artık gerçeği değil gerçek olması gerekeni gerçek yapma zamanı.Yılların köhne ve yozlaşmış ahlaki kurallarından , kulaktan kulağa oynar gibi kuşaktan kuşağa aktarılan ve bu şekilde amacından uzaklaşıp değişmiş amaçlara göre yorumlanmaya başlanmış dinsel öğretilerden bu ikisinin sahaya yansıması olan yöneten ve yönetilenin çağlar boyu kavgasından kurtulma zamanı.İnsanın kendisiyle savaşından da kurtulma zamanı.
Gerçek olması gereken mutlak çözümdür.Özgür olmak yada diğer adıyla kendin olmak.Ölümcül bedeni bir hastalığa yakalanan insana ölümün belirsizliğinin acısından daha çok diğerlerinin onu çevreden yalıtması acı verir.Yalnızlık acısıdır burada ölüm acısına eşlik eden.Sağlam olanlar bilmez ki yaşarken bu ölümü bekleyenden daha çok acı çektiğini.O kendini kendinden yalıtmıştır.Kendine ait sandığı ama diğerlerinin olan ve boş bıraktığı bilincine yerleştirilenlerle kendi olamadan yaşadığını.Oysa kendin olmak özgür olmaktır ; özgür olmak yalnız olmamaktır.