"Hiç aklıma gelmiyorsun neden?"
Hep bu soruyu sormak istemişimdir kendime.Oysaki hergün,herzaman içimdesin sen.Seni o kadar çok sevmişim ki ey sevgili, senin benim üzerinde bıraktığın bütün derin yaralara rağmen sevmiştim. Seni o kadar sevmişim ki bütün dünyayı senin için bırakıp gidecek kadar...Ama olmadı be sevgili,sadece benim sana olan aşırı sevgim ikimize de yetmedi.Yetmeli miydi diye sorcak olursak yetmemeliydi tabiki.İlişkiler tek taraflı olmamalıydı.Sen de biraz anlayış,biraz sevgi olsa herşey güzel olmazmıydı;bilmem.Sen benim üstümde nasıl bir iz bıraktıysan artık,ben o kadar inanmışım sana.Tıpkı küçük bir çocuğun herşeye inanması gibi.Ne diyelim kadercilik oynayıp "sonuçta bu mu olacakmış" yoksa Tanrı ya isyan mı etmeli yoksa birbirimizin boğazına sarılırcasına,öldürürcesine birbirmize suç mu atmalıydık.İçimizde sonsuza kadar kalan kin ve nefreti mi beslemeliydik.Sadece ben de değil ki hata be sevgili!Sanki sende de vardı biraz suc,gerçi suç muhasebesi yapmanın bir anlamı yok şimdi.Bir insan deliler gibi severken bırakılmayı bilmiyorusun çünkü.Senin bu duyguları anlamanı da beklemiyorum.Beklemenin bir anlamının olduğunu da sanmıyorum.
Cümlelerimi senin için harcamının bir değer ifade ettiğini bilmiyorum.Cümlelerim değil,sana bir harf bile yazmak kendimin bana olan hakareti gibi hissediyorum şuan.Ondan dolayı senden uzaklaşıyorum.Senden nefret etmek de istemiyor tek bir isteğim var o da sana ne bir nefret ne de sevgi,hiçbir duygu beslemek istemiyorum.Senin benim için birşey ifade etmeni istemiyorum.Hayatımda nötr bir nokta gibi boş bir anı gereksiz bir zaman gibi kalmanı diliyorum...