-İnsanlar basit şeyleri severler yavrum, basit şeyleri öyle çok severler ki..


Biraz buruk, çokça yorgun bir gece bu. Dün civcivim balkondan aşağı uçtu. Evet düştü demeliydim işin aslı. İçimin sadist yanını hiç gölgelemek istemedim bir an, o usul usul demirlerin arasında kalan açıklıklara yürürken. Onu düşerken izlemek isterdim. Uçtu. Kanatlarını açtı ve uçtu. 8 yaşında bir çocuğun civcivlerin kuş sınıfından olduğunu bilmesi gerekir! Sonra sokaktan biri civcimi bana geri getirdi. Biz de ona kıvırcık falan yedirdik. Yürürken minicik ayaklarını, ya da ayak sandığımız şeylerini izledik, çok sevimliydi.
Ben civcimi çok severdim; ama bir gün hiç dönmemek üzere balkondan uçtu.

Beni terketmek isteyen herşey eskiden balkondan uçardı. Buna rağmen yıllarca balkonlu ev arama telaşından hiç yılmadım. Biraz üzüldüğüm zaman balkona çıkıp hava aldım; ama balkonumdan hiç kopmadım. Birinin canını sıktığım zaman onu hemen balkona uğurladım. Hayatıma davet ettiğim konukları balkonumda ağırladım, kimisi kaldı, kimisi uçtu. Uçanları da çok sevdim, kalanları da. Ama en çok, en çok balkonumu sevdim.