Işıklar teker teker söner
Ve sen gündüzden kalma tek kişisindir
Kumlu sahilin yengeç kokan akşamında

Batırırsın ayaklarını kumlara
Kollarınla dizlerini okşarken
Elin yarana takılır
Belkide hiç istemeden...

Kabuk tutmuştur belki ama
Hala ben oradayım diye haykırır
İstesen de istemesen de...

Toz toz ufalanır masum şeffaflığı
Bulutlanır kirpiklerin okşar yalnızlığını
Tarçın kokusu eşliğinde yırtılır harfler
Serpilir şiirler yabancı sokaklara
Savrulur,bir fırt dahi çekemediğin küllü sigaranın dumanı

Bir çentik daha
Soğuk
Demir parmkalıklı yatağının sol duvarına
Burçak burçak parçalanırken koynuna serpiştirdiğin hayallerin
Sen yaslanmışsındır şezlonguna

Ansızın kalkar ayaklanır içindeki asiyet
Korkusuzca yürürsün önündeki okyanusa karşı
Kimileri çocuksun yapamazsın diyecek
Kimileri kendi komplekslerini senin yaşınla örtecek

Uyma sakın,kulak asma onlara!
Hepsine inat dalgalanır birilerinin içi rüzgar çıktığı vakit
Ne zaman acısa yarası döner kabuğuna ,"sus!" der nazikçe
Acıyan gözlerle bakar dört duvar bile
Acınacak durumda olan o değil, bir anlasalar hele...

Kafasındaki onca bulanıklığa inat,çelişki boşluğuna karşı
Adım adım yaklaşır bizim okyanusa karşı
Sokar ayaklarını o çivi suyuna
Fakat parmak uçları soğuğu hissedemeyecek kadar taşlaşmıştır
Tıpkı kalbi gibi
Kalbi gibi...


Koca bir fırtına onu bekliyordur
Anahtar deliğinden göründüğü kadarıyla
Mıknatıs gibi çeker birşey onu o fırtınaya doğru
Hortum girdabına almıştır artık kurtuluşu yoktur.

Önce yansıması düşer uçuruma sonra gölgesiz kalır
Aynada yüzünü görememek de cabasıdır
Teknenin pervanesine takılır da boğulur
Takılır da boğulur.

Tuzlu sis kokan yengeçli sahilde
Kumlu sahilin yengeç kokan akşamında
Bir zamanlar birileri solurmuş
Ah bir varmış
Ve bir yokmuş...

Gözde Okyay