Bir avcı varmış. Adıda Mehmet miş. Bunun bir karısı, birde çocuğu varmış. Birgün
ava çıkmış. Az gitmiş uz gitmiş çalıların arasında bir kıpırtı görmüş. Birde balmış bir tavşan. Hemen tüfeğini tavşana doğru doğrultmuş. Tam ateş edeceği sırada tavşan yalvarmış. Avcı nolur beni vurma. Ben küçüğüm ufacığım bir lokmada azında biterim.
Hem belki birgün sana yararım dokunur demiş. Avcı gülmüş. Ha, ha, ha senin bana ne yararın dokunur deyip tüfeğini yine doğrultmuş. Tam ateş edeceği sırada tavşan başlamış yine yalvarmaya. Avcıda hadi var git yoluna demiş. Az gitmiş uz gitmiş gece görmediği çukura küt diye düşüvermiş. Ayağı, kolu kırılmış. Bacağı zedelenmiş. İmdat diye bağırmış kimse duymamış. 1 ay geçmiş 2 ci geçmiş ordan geçen tavşan Avcı Mehmetin sesini duymuş. Hemen oraya koşmuş. Avcıyı görmüş hemen ip yapmış. Ama avcı Mehmet in eli kırıldığı için çıkamamış. Avcı hemen evinin yolunu tarif etmiş. Tavşan az gitmiş uz gitmiş
Avcının evine ulaşmış. Hemen olanları anlatmış ve gitmişler. Hemen Avcı Mehmeti yukarı çıkarıp götürmüşler. Yaralarına merhem sürmüşler, çorba içirmişler Avcı mehmet kendine
geldiğinde beni kim kurtardı demiş tavşanı göstermişler. Avcı mehmette hayatta kimseyi küçük görmeyeceksin demiş ve dile benden ne dilersen demiş. Tavşan da sağlığını demiş ve masal bitmiş.

Yazan : Arda AKILLI YAŞ 7 (2002)