Yalnızım.Yalnız olduğumun,acınası varlığının farkındayım.Yadırgamıyorum.Yalvarmıyorum.Aldırmıyorum.Karşımda yüzsüzlük içinde otumasında.Kızgın değilim dünyaya.Tüm şiddet içeren duygularımı baskıladım;fakat biraz kırgınım.Yalnızlığımın sebebine değil ama.Yalnız kalışımın farkına varmayanlara.yalnız bırakılışımı görmeyenlere.Beni tuhaf ve pasif hale dönüştürüp,boşluğa iten sonra arkasına bile bakmayanlara.Benim düşmüş ve düşkün olduğumu bilmeyenlere sadece.Kırgınlığımın boyutları bazen beni korkutuyor.Kızgın güneşin altında çorak topraklardaki gibi çatlaklar oluşuyor ruhumda.Nefes alışım zorlaşıyor bazı zamanlar.Nedenlerini sorgulayamayacak kadar yorgunum.Oysa ki alışılmışlığın yarattığı bi kabulleniş hakim benliğime.Işıklarımı hiç yakmıyorum.Dağınık,tozlu, perdeleri isli,hafif sarımtrak,boyası dökülmeye yüz tutmuş soğuk odamın.Üstümdeki üç gündür çıkarmadığım kazağıma sarılmış, öylece oturuyorum.Tüm pencereleri perdelere mahkum ettim.Güneşi görmek istemiyorum.Sigaram hiç bitmesin.Tüm odayı yakıcı duman kaplayp,beni öldürene kadar yaksın istiyorum.Etrafımdaki telkin kaplı ama içinde sevgi bulunmayan cümleler kuran insanlardan uzaklaştım.Artık.Yokoluşumu yokluğumla anlasınlar istiyorum sadece.Merak etmesinler ama.Üzüntülerini belli eden timsah gözyaşlarıyla süslü bir yas olmasın benimki.Sade,hafif iç buran,unutulmaya mahkum bir veda olsun bu uzaklaşız.Sessizce boş bir bakışı anlamdırmaya çalışsınlar bir süre.Yokluğum boşluk yaratmasın, basit bir elvada olarak kalayım hayatlarında...