1 Şubat,



Yine sana,

Neden bilmiyorum, sana geliyorum her duraksızlık bitiminde. Bilirsin, istekler yanıltır, korku korkaklıktan önce kendini koklatır, kokuyu alınca geri dönüş olmaz, dönüşler yolları kapatır, bilirsin.


Oysa ne çok yol harcadık hiç bitmeyecekmişcesine değil mi, aslında içimizde biryerlerde biliyorduk herşeyin bir sonu olduğunu ve hesapsızca gereksiz hacimlere harcanan bu yolların elbet birgün hesabı sorulacaktı bize, soruldu da, bir sorduk, kendimize.. Tüm başlamaklarmızı tükettiğimizi gördük zamanın birinde, sonluk diye birşey keşfettik kendi kişisel döngülerimizde. Kanı doyasıya kokladık, kendimize doyduk, hayata doyduk, aşka doyduk. Sonra durduğumuz o falezden bir bakıverdik onlara..


.. Günbatımı öyle güzel ki bakmaya doyamıyor insan, değil mi, insanın kendi batışı bile olsa.


Hergün, tüm çehresi akşamüstü güneşlerinde yanan bu şehirde ölesiye üşüyorum. Eklemlerim bir bir hesap soruyor benden, batışlar atışlarla karışıyor, onları bu kadar yorduğum için affedemiyorlar beni, kızgınlıkları mideme oturuyor. Zaman durmaksızın seğirtiyor, yeniler eski çehreleriyle yeniymiş gibi yapıp bana ekleniyor, olmuyor, istesem de temize çekemiyorum eski defterleri, olmuyor.


Güneyin içindeki kuzey kutbunu ben keşfettim, adım tarih kitaplarında geçer mi diye düşünüyorum. Artık ölesi gelmiş bir karabatağın bir yaşam parçası istemeye cüreti olmalı mı karar veremiyorum, kumsala vurmuş bak, kanat çırpıyor...




aliye baran