İsimsiz

Yüreğini yüreğimde hissettiğim sevgili…

Hayalini gecemde yaşattığım ve sabaha başucumda seni bulamayacağıma inat olsun diye değil de içime özenle işlediğim için kokunu nefesimde hissedebildiğim sevgili…

Dinle bak bu sözlerim sana…

Beni nasıl bir hale getirdin biliyor musun? Ağladığımda neden ağladığını bilmeyen, neyi niye söylediğini bilmeyen ve kendine her gün ihanet eden biri haline getirdin…

Çünkü biliyorsun ki ben sende kendimi buluyordum… Ve sen sana samimiyetsizce davranmışım gibi, seni önemsemiyormuşum gibi yaklaştın bana… Ve böylece kendime de ihanet etmiş olduğumu açıkça vurmuş oldun yüzüme..

Şu an hem ben hem hayallerim hem de kendini senin yüreğinin yanında hisseden yüreğim ağlıyor… Biliyorum gözlerimdeki yaşı silemezsin… Ama keşke en başından düşürmeseydin o yaşları…

Ben seni hiç görmedim, sesini hiç duymadım… önemli de değildi aslında çünkü sıcaklığın benim sıcaklığımdı… Yüreğin benim yüreğimdi… Önemsediklerin benim önemsediklerimdi… Değer verdiklerin benimde değer verdiklerimdi…

Yanında olan bir başkası olsa bunlara çok kolay sahip olurdu… Ama ben seni hiç görmemiş ve sesini hiç duymamış biri olarak yaşıyorum bunları… Ve yaşatıyorum da benliğimde…

Ne çok isterdim sana isyan edebilmeyi… Ne çok isterdim sitemlerde bulunup seni az da olsa kendime bağlayabilmeyi…

Ama o zaman seni değil de kendimi en baştan vurmuş olurdum… Hem de en hassas noktamdan… Çünkü sen benim en hassas noktamsın… Sen yaralansan, ben acırım… Sen üzülsen, ben ağlarım… Sen vazgeçtiğinde her şeyden, ölen ben olurum…

Ben bu kadar sen olmuşken, sırf senin için vazgeçmem kendimden… Kendimi bir gün sana anlatabilmek için…

Beni hiç sevmeyecek olsan da seni sevdiğimi anlayabilmen için… Asla vazgeçmem kendimden… vazgeçmem senden…

Tıpkı ruhumun bedenimden vazgeçtiğinde öleceğim gibi senden vazgeçtiğimde de ölürüm… Bunu bildiğim için ve bir gün sana haykırabilmek için vazgeçmem kendimden ve senden…

Nazlı Muhip