Ne zor şeymiş en sıcak günde bile yalnızlığınla hüzün dolu günlerin kucağında üşümek.Çoğu zaman insanın en kadim dostu hüznüymüş meğer içini ısıtmaya çalışan,öğrendim ben bunu kanaya kanaya...

Örselenmek diye bir şey de varmış bu hayatta,acılar içinde kıvrandırırmış seni de alıvermezmiş oracıkta canını!Sense kırgınlıklar biriktirerek içinde,yoluna devam etmeye çalışırmışsın..Gönlün ağrıyarak çoğu zaman,zordur hayatın yükünü sırtlamak..

Ve hep bi yanın kanar gerçekte..Sanki biraz daha kanasan ölecekmişsin gibi daha da kanarsın,acır canın..Na’tamam hayallerin,eksik eğri umutlarınla kalakalırsın bir avuç avuntuyla ömrünün,hayatın ortasında.

Oysa ne çok yapacak,başaracak şey vardı değil mi?Daha sevdiğin şarkıların en duygusal melodilerini tınlatmayı öğrenecek,sevdiğin adamın dokusunu,kokusunu çizdiğin karakalem resimlerinin arasına ekleyecek,sevdiğin filmlerin arşivini yapacaktın..Eline kalan tek şeyse,ağır aksak hayatında kopan fırtınalarla toz duman oluşlarını izlemekmiş bunca hayalinin..

Hırsınla sırdaş olurmuşsun meğer zamanla.İpteki cambaza yardım eden rüzgar kadar tehlikeliymiş meğer bu “dost”un..Kimi zaman seni sana kurban eder,kimi zamanlardaysa gururunun en parlak yansımalarına aynalık edermiş.

Sen de zamanla,benim gibi kendini kanatıp içinde saklayanlardan mı oldun yoksa ağrılarını?Herkesin yardımcısı olan zaman sana da bi iyilik yapar sanmıştın oysa değil mi..Tek öğrettiğiyse göz pınarlarına yaşlarını kilitlemek olurmuş,göreceksin..

Bak gözyaşlarını senden başkası silmezmiş aslında öğrendin mi bunu da?Yüzüne herkes bakar da dide’nden içine akanları görmez,görmek istemezmiş kimseler.Gülüşünü,yalancı kahkahalarını,siper etmeyi öğrenirmişsin zamanla bin parça düşen yüzünü maskelemek uğruna..

Kalabalıklar içinde yalnızlaştıkça meğer insan en çok kendine kalıyor anladım,ve insan kimseye kızmaz aslında,kendine kızar..Zamanla senin taktığın maskeler yüzüne yapıştıkça,her geçen gün biraz daha ihanet ederken kendine,devam edersin yalandan yaşamaya..

Broken..
20.01.2009