SORGU

Yaşamak bir takım insana her an gülmese bile, ilerinin gülümseme umudu o yüreklerin tıkırtısı oluyor, kan oluyor vücudu ivmelendiren; bugün olmadı, olamadı
belki yarın kim bilir diğer yarınlar. Umudumu yitirip bu yığınlardan ayrılmama neden
nedir sorgusu ile eziyet ediyorum günlerime.
Kabaran yüreğimin pazarı ucuzmuydu bu kadar? Gündelik yaşamın sınırlarında
kalmak, zorlamadan çizgiyi emre itaat ederek sorgusuz yaşamak bu denli zor,
dikensiz yastıkta ertesi günün tatlı umudunu besleyip güne görgülü gözle hoş ol diyebilmek bu kadar olanaksız?
Yanlış kalemin elinde yazgın ; kötü yazmasın kendi hırsının kötülüğünde.
Günlük çıkarların peşinde dakikalarına, saatlerine acı yazmasın. Yalnızlık çaresiz
bırakmasın ellerini, ayaklarını , mağdur , bir başına öyle durgun, öyle ölgün.
Ellerimi al gökyüzüne, tüm tutmalarıma bulut ol , sınırsızlık ver, burada her
yer dar , dört duvar ışıksız , havasız .
Gözlerimi aç görümlüğe , tüm hislerinle su ol durma , burada her yer kurak
her yer verimsiz susuz , nemsiz .
Dudaklarımı arala dudaklarına tüm sevgilerinle öpücük ol durma ıslat
dudaklarım kuru çatlak , sevgisiz.
Seni ver bana düşlerim endişeli , korkuya yenik, cesaret ol adımıma bir nefes nefesim sensiz.
Bana gelecek ol, ilerim sensiz.
namık cem