İnsanın bazı yeteneklerinin,günyüzüne çıkması için bir dürtü gerekebiliyor.Benim de aynen böyle oldu işte!..aklımın en beş karış yukarıda olduğu,7.sınıf yıllarım..zaten yeterince ,verilen ödevler fazla idi,birde çok genç olan resim öğretmenimiz,ısrarlı bir şekilde ödevler veriyor ve bunları da ciddi şekilde takibediyordu.Bu sıkışık günlerden birinde,herkesde olacağı gibi,ilk acil yardım servisine başvurdum(annem).Tabi ki,sağolsun yardım etti fakat ,o süre içinde ben bayağı bir konferans dinledim.Bu yetmezmiş gibi,öğretmende resimlerin bana ait olmadığını anladı.Genelde hep aynı senaryo oynanır diyeceksiniz,ama bende o beklenen olmadı.Benim o gencecik mezun,tatlı öğretmenim,benimle özel ilgilenmeye başladı ve o günden sonra ,bana sadece çizim ödevleri vererek,ilk resim derslerimi vermeye başladı.İlk bir aydan sonra kendimi bende yeni tanımaya başlamış gibi oldum.Çizdikçe heveslendim,daha da çok sever oldum..İşte bu başlangıç beni resim bölümü okumaya kadar götürdü..Asla birşeyi ben yapamam diye konuşmamak lazımmış,onu öğrendim.Özellikle genç yaşlarda.Şu anda elime her resim kalemi veya fırça alışımda onun yüzü gelir aklıma..Neredeysen şu anda sana çok teşekkür ederim Esra öğretmenim...
P.Seda