Masalcı dedenin anlattığı masallara inandık hep. Peri kızlarına, kahramanlara ve en önemlisi de sonsuza kadar mutlu yaşayan sevgililere. Masalcı dede neden kandırdı bizi. Neden var olamayacak kadar güzel şeyleri varmış gibi anlattı bize. Öylesine saf ve masum yüreklerimiz vardı ki dolmaya hazır ve bomboş zihinlerimiz vardı yazılmaya hazır. Ne verildiyse aldık hep. Dünya masallardaki gibi sandık hep. Bulutların üzerinde yaşanabileceğine inandık, gökkuşağının altındaki hazinelere inandık. O kadar güzeldi ki hepsi olamayacağı gerçeğini konduramadık hiç. Prenseslere inandık. Prenslere. Aşklarına inandık.

Çok hazırlıksız yakalandık…

Büyüdük. Ansızın, hızla, farkında bile olmadan. Düştük çaresizce gerçekliklerin içine. Çırılçıplak kalabalıkta kalmışa, kumların üstünde çırpınan gariban balığa döndük. Dinlediğimiz tüm masallar yalanmış anladık. Kuşlarla konuşulamazmış. Bir öpücükle can bulunamazmış. Hiçbir hikaye mutlu sonla noktalanmazmış. Sonsuza dek mutlu yaşanmazmış hatta sonsuza dek yaşanamazmış da. Ölüm varmış. Bazen arzuladığımız bile olurmuş bazen korkarken. Hep kandırılmışız en sevgi dolu yalan masallarla.

Peki ya birbirimize anlattığımız masallar. Çocuktuk eskiden ve ayırt edemedik masalla gerçeği. Peki ya şimdi. Neden kandırıyoruz hep birbirimizi. Neden sahte her sözümüz. Neden masallarla kandırıyoruz birbirimizi. Neden aşktan bahsediyoruz, neden sevgimizi anlatıyoruz. Peri masallarına ait gerçek dışı güzellikleri neden kirletiyoruz, neden bu kadar riyakarca harcıyoruz. Bırakalım da masallar güzel kalsın. Bırakalım da tüm güzellikler hep masal olsun, bizden sonra da anlatılsın. Neden o güzelliklerle birbirimizin gözünü boyayıp basit hazların peşinden koşuyoruz.

Neden onar dakikalık aşklar sonsuza dek sürecekmiş gibi davranıyoruz. Neden bu kadar sahteyiz ve bu kadar benciliz ki. Yeterince kandırılmadık mı çocukken, artık büyümedik mi masallar için.