Acı içinde kıvranıyorum. Bu ruh hali çocukluktan kalma bana. Hayatım boyunca hep acı içinde kıvrandım zaten. Daha küçücük bir çocuk değil miydim evdeki gürültü patırtılara uyandığımda? Gecenin ortasında değil miydi annemin feryat figan çığlıklarına ağlayışım? O ufacık bedenin tir tir titreyişi daha dün gibi aklımda. Şimdi o günlerin acısıyla yaşıyorum hayatı.
Saati yine 4 yapmışım. Hala uykum yok.
Düşünmek, düşünmek...
Çıldırıyorum düşündükçe. Aklıma gelen herşeye çıldırıyorum artık. Yüreğimdeki çırpınışı, kendisini kurtarmam için bana yalvarışlarını hissediyorum beynimde. Başım dönüyor. Yüreğimin ve beynimin hükümsüz kalışını seyrediyorum aciz bir biçimde. Kalkmak istiyorum oturduğum yerden... Olmuyor!
Ah başım...
Nasıl dönüyor yine...
Öleceğimi hissediyorum ama sanki daha vaktinin gelmediğini söylüyor birileri. Yalvarıyorum Allah’a canımı alması için. Çünkü kendi canıma kıyacak cesareti bulamıyorum kendimde. Biliyorum ki hayatın her alanında olduğu gibi bu konuda da cesaretsizim.
Korkağım ben! Bütün mesele burada başlayıp, burada bitmiyor mu zaten? Evet, işte bu en büyük hatam. Sanki günlerdir kendime aynı soruları sormuyormuşum gibi yine başladım. Aynı döngüyü yaşamakla geçiyor günlerim ama ben de hiç hareket yok.
Şu son yudumu da içeyim artık. Gece gece evden çıkıp içki almaya da korktuğum için son bir saattir içkinin son yudumunu bekletiyorum şişede. Hâlbuki ne güzel bir hava var dışarıda. Gecenin sessizliği nasıl da yansıyor apartmanların duvarlarına. Biraz uzakta, birşeylerden korktuğu belli olan bir kedi miyavlıyor. Kaç günlerdir bu kedinin feryatlarını dinliyorum. Nereye kapatıldı ya da düştüyse artık, acı çektiğini ve özgürlüğünü geri istediğini bildiren bir hava var miyavlamasında. Bir ara gidip bakayım bari. Belki kurtarabilirim. Bir de şu karşı komşunun köpeği aşırı derecede sinirimi bozuyor. Bu lanet köpeği öldürmek geliyor içimden. Biliyorum ona da cesaret edemem ama istiyor insan yine de. Ne garip bir duygu?
Kedi ve köpekle oyalandığım bir kaç dakikadan sonra tekrar aklıma geldi. İstiyorum aslında aklımdan çıkmasını ama nedense olmuyor. Bugün video klip hazırlarken çıkmıştı aklımdan bir süre. Sonra maçı izlerken de unuttuğumu hissetmiştim. Ama unuttuğumu bile hissettiğime göre kendimi kandırıyormuşum.
Hatayı nerede yaptım peki?
Evet, işte ilk damla düştü. Sanırım bu sefer başaracağım ağlamayı. Ama bu seferde uykum gelmeye başladı. Sanırım uykuya yenik düşeceğim. Hâlbuki kaç gündür istiyordum. Şöyle doya doya bir ağlayayım, inlesin duvarlar benimle birlikte. Geceyi yarsın feryatlarım. Bütün melekler ayaklansın hıçkırıklarımla. Tanrılar harekete geçsin yeniden yaratmak için, beni ve hatta dünyayı. En azından ağlamayı becerebileyim korkmadan. Konu komşu kim varsa uyansın ve desinler ki; "O’dur duvarları sarsan!"
Yine beceremeyeceğim sanırım. En iyisi yazmak. Ama şu an uyumalıyım ve güzel rüyalar görmeliyim. Çok güzel rüyalar... Kaybettiğim hayallerimin yerini dolduracak cinsten.
Yatağa yatıyorum ve hala acı içinde kıvranmaktayım. O’nu düşünerek uykuya dalıyorum.