Muhib bir gün, hatrından bir ân olsun çıkmayan Cânân’ı düşüne düşüne bir yolda giderken, yolda bir taş görür... Öyle bir taş ki bu taş; elmas gibi parlamakta, âdeta gözlerin ferine kastedercesine ışıl ışıl yanmaktadır... Hâli ile ilgisini çeker Muhib’in... Taşı almak için yere uzandığı esnada nereden geldiği belli olan ateşten bir ok taşın kalbine saplanır... Ve taş binbir parçaya ayrılır... Toz olur... Henüz havada uçuşan toz zerreleri yere düşmeden, ağaçları dahi kökünden söküp atacak kadar kuvvetli bir rüzgâr eser ve taşın tozlarını aldığı gibi bilinen bir diyara doğru sürükler...

Böylesi bir rüzgâr taşın âkıbetine tanık olan ve gördükleri karşısında donuveren Muhib’e ilişmez... Gördükleri karşısında evvela hayretlere düşen Muhib, bir müddet sonra işin sırrına vakıf olur... Neyse ki Cânân merhametlidir... Şaşkınlığı atlatan Muhib sorar:
-"Ey Cânân!... Bir taş parçasını da mı?..." Cânân ses verir:
-"Öyle!... Bir taşı dahi!...


Ankara, Ocak 2009