Bu doksanyedi santim boyundaki adamın adı Ali’ydi. Ali’ nin bir çeşit hastalığı olan kadının adı ise Yasemin.

Yasemin seçici bir yosmaydı. Onun için bir yere kadar fiziksel özellikler önemli olsada maddiyata itibar ettiği yoktu. Zaten o eksantirik zihniyetli yosma, kendi seçtiği, psikolojik bocalamalar yaşayan, onu sığınak bilen ve sığınan lakin kesinlikle zavallı denilemeyecek, ona sevgi besleyip saygı gösteren erkeklerle beraber oluyordu sadece. Fahişelik onun için bir yaşam tarzıydı ve isteklerinin karşılanacağı şekilde yaşamaya özen gösteriyordu. Elindekiler, ona ihtiyaç duyarak yaşayan, onu kaybetmekten korkan, ona diğer kadınlara davrandıkları gibi davranmayan yada davranamayan erkeklerdi. Ona, nobran davranamazlardı onunla beraber olan erkekler- çocukları - çünkü ellerindeki çubuklu şekerlerinden olmak istemezlerdi.


O, bilirdi ki en karmaşık, zor anlaşılır erkek bile en basit, anlaşılır kadından daha deşifre edilebilir yapıdaydı. Erkeklerle oynamayı seviyordu. Konu cinsellik oldu mu bir erkeği sırf alt benliği komuta ediyor, alt benliği de yasemin yönetiyordu. Erkeklerin tüm hareketleri, gerçeklerden kayıtsız ve haz alma ilkesine göreyse, yani sistem bu kadar anlaşılırsa, Yasemin için onları yönetmek çocuk oyuncağıydı. Lakin burada çok önemli bir husus, ince bir çizgi vardı ki; onlara ASLA komuta edildiklerini farkettirmemesi lazımdı.


İnsanlar kalplerinde bir kişiye yer olabileceğini söylerler ya, Yasemin için aksi geçerliydi.’Benim kalbim tek kişiyi sevebilecek kadar küçük değil ki.’ diyerek güler ve erkeklerine kendisini pay ederdi.