EY HÜZÜN

Yangın yeridir yüreğim bu aralar.
En bilinmezliklere muhatabım.
Sus desem çığlıklarım esir olur.
Konuş desem kimliğim ayyuka ya çıkar…


Ey hüzün hangi mevsimin baharısın sen. Hangi rüzgârlar getirdi seni bana, hangi gecenin sabahısın…
Yarım kalmış sözlerim, bitiremediğim şiirim, anlatamadığım derdimsin. Kimse anlamıyor kimseye anlatamıyorum seni, kimselerin umurunda da değilsin. Lakin benimsin ve benim derdimsin…

Ey hüzün. İçim sıkılıyor bu aralar, terki diyar ettim secdelerimi sahipsiz kaldı dualarım ve kanadıkça kanıyor yaralarım, bilmem hangi cevri cefadandır bu hal…

Söyle sen hangi sevgilinin kahrısın, hangi özlemin sılası sın, hangi türkünün çığlığısın.
Ben adını anarken, adım yokluğumla anılıyor, adın adımla yazılmışsa sen kimsin ben kimim? Kimiz biz (iki-miz) kimsesizliklerde yara alan…

Ey hüzün kabahatliyim biliyorum, söz vermemeliydim sana. İçten fethetmemeliydim kaleni, ve fethedip karşında aciz kalmamalıydım.
Ama sen beni iyi bilirsin, bende seni, biz birbirine kenetlenmiş (HÜZN) olmuşuz. Adına yakışmıyorum biliyorum, ama adım adınla anılıyor.

Ey hüzün sana beni soranlara deki!

Artık Çocuklara Anlatılmalı, Kurt Kırmızı başlıklı Kızı Yedi…