güzel istanbulumun beni yoran , tüketen yolculuklarından biriydi yine bugün çıktığım.geçerken hani oturduğun caddenin tam üzerinden geçer ya tüm büsler,gözlerimi pencerene dikip sana bakındım.ışığın yanıyor mu , penceren açık mı diye? sen açarsın ya pencereni hep. bir de tüm ışıkları yakarsın ya evde iken .bildiğimden canımmm yanlış anlama.daha geçerken bir de kulaklığımda hüznüme eşlik etmek isteyen bir ezgi deldi geçti bağrımı.istanbulun en kalabalık muhiti insan kaynıyor ama buram buram sen kokuyorsun burnuma.içimi yakarcasına. bilmem herkes bilir mi yürek ağrısını? YA SEN BİLİR MİSİN ? hiç bir hastalığa benzemiyor belli.aşkın veremi buymuş meğer.duyardım da inanmazdım.bu ağrıya dayanmak güç be güzelim .zihnimde farklı rotalarla çıkıyorum her defasında yorucu yollarıma. nasıl da görmek istiyorum aslında en azından binanı bile,ama görmek istemiyorum da çoğunca aslında.ağır boşluklara sürüklüyor beni her bir gidişim,her yolculuğum eğer yollarım sana doğruysa.sesini duymayı iple çekerken belki işin oluyor da sonra diyorsun , o sonralar hem gelsin istiyorum ,hem gelmesin.istiyorum ki seni beklemenin o hoş hazzı hiç bitmesin.donakalsın saatler sesini duyduğum yerinde.telefonumda son aramada sen olasın ilki de sen.bana ait ne varsa seni çağrışsın haykırarak,duyar da gelirsin diye.