Kanlar içindeki Filistinli çocuğun fotoğrafını görünce , birden çocukluğum aklıma düştü. Soğuk bir kış akşamıydı,sobaya çocuk saflığında gülerek elimi uzattım ve birden tüm benliğimde o korkunç acıyı hissettim. Şaşırmıştım kendi kendime onunla yazında oynamıştım ama beni yakmamıştı, peki şimdi ne oldu da beni yaktı diye düşündüm. Neden beni kandırmıştı yıllar sonra anladım ki o beni kandıranlar arasında belkide en dürüst olanı idi çünkü içindekini bana açıkça göstermişti. Peki günümüz insanı böylemiydi içinden geçenleri açıkça söylermiydi.Ya da günümüzün medeniyetten bahseden medeniyetten nasibini almamış ülkeleri?Daha sonra elinde elma şekeri olan çocuk oldum su anda Dünyayı verseler o elindeki elma şekeri olan çocuk kadar mutlu olamam diye iç geçirdim. Neydi elma şekerini Dünya’dan daha değerli gösteren tılsım. Aslında elma şekerin de değildi tılsım, tılsım o elma şekerini tutan çocuğun sahip olduğu ter tertemiz yürekte saklıydı. Fakat o tılsım sobanın aldatmasıyla başlamıştı geri gelmemek üzere azalmaya ve her aldatılış tılsımdan kopan bir parçanın habercisiydi .Sonunda tılsımını yitiren yürekler hapsolmuştu zifiri karanlıklara .Şimdi anlıyordum aslında yanımızda kopan kıyamete neden seyirci kaldığımızı neden hayatımızda sorun bile olmayacak olaylara Filistinli çocuğa üzüldüğümüzden daha çok üzüldüğümüzü neden yediğimiz lokmaların boğazımıza düğümlenmediğini neden çocuğumuzun başını okşarken Filistinli çocuğun yaşadıklarının bilincimizin derinliklerinden bile geçmediğini. Haykırmak geldi içimden Filistin’e atılan her bir bomba aslında Filistin’de bedenleri parçalamamalı yüreğimizin hapsolduğu karanlıkları parçalamalı. Filistin’de ki çocuğun dini,dili,ırkı ne olursa olsun Dünya’da atan her yürek bu zulme haykırmalı bir dur demeli ve zulüm durana kadar haykırmalı artık durmamacasına.