Yaşamın kaynağıdır sevgi… . Sevgi ve merhamet duygusundan nasibini alamayanlar ne kadar da zavallı insanlardır. Asıl acınacak insanlar mal, mülk yoksulları değil, sevgi yoksunlarıdır. Onların geleceğe dair ümitleri ve hayalleri de pörsümüştür. Dünyanın en güzel duygusunun verdiği hazdan mahrumdurlar. Onların yerinde olmak istemez hissiyat sahibi akıllı insanlar…
İnsanın ne kadar yaşadığı değil, nasıl yaşadığıdır önemli olan… Bazı insanlar vardır ki kısa ömürlerine nice güzellikleri sığdırmışlardır. Öyle insanlar da vardır ki uzun ömürlerini sevgi, saygı ve merhametten habersiz geçirmişlerdir.
Sevginin kılavuzluğunda yaşanan hayat ölümsüzleşir.
Evlat sevgisi ve torun sevgiisi sanırım bütün sevgileri süsler,canlandırır,yüreklendirir. Bu duyguyu yaşayan bilir ancak. Öncelikle Allah sevgisi dirilir kişide “dede”olunca. “Şükür” düşüncesi “zikir”e dönüşür. Sonra “Ana baba” ya beslenen sevgi büyür, torun sahibi olunca.
Eskiden anne babanın, büyüklerinin yanında çocuğunu sevmesi ayıp mı karşılanırdı, bilmiyorum. Babamın beni ya da kardeşlerimi okşayıp sevdiğini, öptüğünü hiç anımsamıyorum. Dedemler ve amcamlarla ortak bir avluda oturuyorduk başlangıçta, acaba ondan mı? Bugün bile bazı yerlerde bu âdet hüküm sürmektedir.
Gelenek ve göreneklerine bağlı bir insan olmama rağmen bu ilkel anlayışı reddediyorum. Sevginin ayıbı olur mu Allah aşkına? Bu âdet de nereden çıkmış? İslam’da böyle bir şey yoktur.
Peygamberimiz çocukları sevme hususunda en güzel örnektir bizim için… Onun çocuk sevgisiyle ilgili söylediği şu sözler her şeyi ortaya koyuyor:
“Çocuklarınızı çok öpün, her öpüşte Cennetteki dereceniz yükselir.”
“Çocuk kokusu Cennet kokusudur.”
“Çocukları sevip okşayın, onlar gönül meyvesi, göz nurudur.”
“Çocuklarımız ciğerparelerimizdir.”
“Cennetteki ‘Sevinç sarayı’na, ancak çocukları sevindirenler girer.”
“Çocuk sevgisi, Cehennem ateşine karşı perdedir. Çocuklara iyilik etmek, Sıratı geçmeye sebeptir. Onlarla beraber yiyip içmek, Cehennemden kurtuluştur.”

Sevgiye yasak koymak tek kelimeyle ilkelliktir. Fakat bunun gibi bazı katı kuralları aşmak için zaman gerekiyor. Bugünkü dedeler dünkü çocuklarına gösteremedikleri sevgiyi torunlarına yansıtıyorlar. Fakat bugünün genç babaları geçmişte yaşanan hataları tekrar etmesinler. Çocuklarının karnını doyurmasını bildikleri gibi, kalplerini de sevgileriyle şenlendirsinler. Çünkü sevgi ertelenmeye gelmez anlık bir duygudur.

Çocuklarımın çocukluğunu yaşadım torunlarımda
Ben o günleri atlamışım aslında.
İş güç kaygısıyla geçerken yıllar
Kaybolmuş fark etmeden meğer o tatlı anlar.

İlk torunumuz: Ece Begüm 7 Ağustos 2006’da bizi”dede” ünvanıyla onurlandırmıştı
16 Ocak2009’da ikinci torunumuz Muzaffer Yiğit dünyaya geldi.
Allah bize de torun ve torun sevgisi nasip etti. Şükürler olsun.