Bir kalem düşün; sadece hızlı çizdiğinde iz bırakan ve izinin de hemen peşi sıra hiçbir şey olmamış gibi silinip yok olduğu. Fark edersin ki sen yavaşladıkça geride bıraktığın izlerin bir anlamı olmaz, sen yavaşladıkça çizdiğin çizgiler kısalır, silikleşir. Sen yavaşlarsan, resim durur.

Kalemin fosforlu rengiyle boşluğa bir resim çizmek istersin. Karanlıkta havada asılı kalacak bir resim. Hiç olmazsa birkaç saniye izleyebileceğin, kanamasan da tadabileceğin, anlatamadığın ama çizebileceğini bildiğin, karanlıkta parlayan bir resim… Giderek hızlanmaya başlarsın sen de, kaybedersin kendini. Bıraktığın izler şekillenir yavaş yavaş, istediğin resmi çizmeye koyulursun. Bu arzu öyle sarmıştır ki seni, artık ne kadar hızlandığının, neler yaptığının farkında değilsindir. Çıldırmış gibi saldırırsın karanlığa, bir sağa bir sola, artık ne çizersen çiz aynı resim vardır gözlerinin önünde, enerjini ondan alırsın. Senden başka kimse, ama kimse göremez çizdiklerini. Hayatının karanlığa aktığı o dev tablo, onlar için fosforlu bir kalemin boşluğa bıraktığı silik izlerdir.

Bu gerçeği gördüğünde tablodan vazgeçersin birden. Nefes nefese kaldığını fark eder ve utanırsın. Seni anlamsızca öylesine izleyenler vardır karşında. Birden durup onlara bakarsın, elinde fosforlu bir kalem falan yoktur aslında. Onlara bakmana şaşırırlar ve irkilerek daha dikkatli izlemeye başlarlar seni. Fısıltılar, uğultular, gülüşmeler… Karanlıkta da değilsindir, tam tepende koca bir ışık vardır. Sen tabloyu neden göremiyorlar diye çırpınırken, onların tek gördüğü, beyaz elleri ve beyaz bir yüzü olan, kendi kendine garip hareketler yapan bir pandomimcidir. Hayalini anlattığın oyun, böyle birdenbire son bulur. Tam da en kendin gibi olduğun, en iyi çizdiğini düşündüğün, tam da mutlu olduğunu sandığın anda.