Karanlık gittikçe çöküyordu tüm ruhuma.Artık ufacık bir dalım bile yoktu tututnacak.Dibe föçüyor,gözlerden kayboluyordum...Mutsuzdum...
Ta ki yüreğime getirdiğin ışıkla hayatı yeniden sevmeye başlayıncaya kadar.Artık her şeyin sebebiydin,sevdim,sevmeni istercesine.
Hiç çıkmıyordun aklımdan;yürüdüğüm yollarda,ağlayan göklerde,gözlerimde,en önemlisi kendimde görüyordum seni.Sana hissettirmeden yaşıyordum seni.Uzak,bir o kadar da yakındın bana.Başucumdaydın her gün,ama tek kelime bile duymamıştım senden.Artık seni beni kalmamıştı içimde...Sende bende bir olmuş,tek olmuştuk yüreğimce...
Ağlıyordu içim,özleminle dolmuştum.Senin beni gçrdüğün bile yoktu halbuki.Çok acıydı bu...Sonunda mucizeler yolumu kesti,her şeyi değiştirdi.Asıl o zaman yaşam benim için şekillenmişti.İlk defa o gün gülümsedi gözlerin,ilk defa gözlerin gözlerime dokundu...

O dokunuş şimdi sonsuz bir aşka sebep oldu...!!