Bunca yıl sonra ..
akıp giden yıllarımızı topladım bir şişenin içine , gözyaşlarımı...
en başından beri hiç sektirmeden akıttım aşkımı , acizliğimi biliyordumki bunun sonu yoktu . Ama hep bir umut olur ya insanın içinde kalbi ince olan narin insanların içinde işte bende de o umut hakimdi..
sen mutlu ol diye sorgusuz sualsiz sana armağan ettiğim şeyleri düşünüyorum şimdi , öylesine canımı acıtıyorlarki ,öylesine içimi kanıtıyorlarki ..
bir insan nasıl oynar nasıl kandırır anlayamıyorum sen nasıl bir oyuncusun nasıl bir benliğe sahipsin ? ya da ben nasıl bir safım ki kapıldım..
herkes biyerden devam ediyor hayatına sende öyle yapıyorsun bir hayat kurdun yıktığın hayatın ardından benim mutsuzluğum üzerine mutluluk kurabildin .Uzun sürecek mi sanıosun ..Hayır! sürmeyecek bunu biliyorum çünkü herşeyi gören cezasını da hediyesini de veren biri var.Ve ben O’na çok yakınım bir nefes kadar..
acınası haldeyim hala şu yazıyı yazabiliyorsam sana dair bir iki şey düşünebiliyorsam ben bu yalan aşkı haketmişim demektir. hiç bir zaman seni silmeyi aklımdan başaramadım belkide istemedim bunu hiç belkide benden çaldıklarını düşnmek bana güç veriyor ..
aşk ne kadar sinsi bir hastalıkmış bunu sende mi öğrenecektim ..
bugün gözlerimi açtım seni gördüm içimde acıma duygusundan başka hiçbirşey yoktu sana teşekkür ederim bana bakarken ağladığın için işte benim senin birazda olsa canının acımasına ihtiyacım varmış yine yosun tutmuş gözlerimin gülmesi ve güldürmesi için ..
şimdi bakıyorum bunca zamanın sonunda bana kalan yitiriş we bir şişenin içine akıltılmış acizlik kendime soruyorum , gözlerinin içindeki gülümsemeyi kurutacak kadar sevmeye değdimi?